Skip to main content

Πικρό παράπονο

Πικρό παράπονο   Κύριε Διευθυντά, Στη σελίδα 51 της εγκρίτου εφημερίδας σας, από 14/6/2004 διαβάζω ("Βραβείο σε φιλέλληνα Τούρκο" σε λαμπρή δεξίωση) και θυμήθηκα: πως πριν από σαράντα χρόνια τον Ιούνιο του 1964 όλοι εμείς οι Έλληνες (υπήκοοι) της Πόλης ήμασταν ανάστατοι, γιατί μας καλούσαν στην εφορία (ΔΟΥ) κατέγραφαν τα ακίνητα μας, έρχονταν στο σπίτι και κατέγραφαν σε συντηρητική κατάσχεση τα έπιπλά μας, ούτως ώστε να μην μπορούμε να πουλήσουμε και κάθε Δευτέρα δημοσιευόταν στις εφημερίδες ο κατάλογος των Ελλήνων (υπηκόων) που θα απελαύνοντο εντός της εβδομάδος. Από την Τρίτη, μας έσερναν σχεδόν σηκωτούς στη διεύθυνση Ασφαλείας της Αστυνομίας, μας έβαζαν και υπογράφαμε σε μια κόλλα χαρτί σκεπασμένη κατά τα δύο τρίτα, ώστε να μη φαίνεται το κείμενο αν υπήρχε ή ήταν κενό για να γραφεί αργότερα, μας έπαιρναν δακτυλικά αποτυπώματα και μας έβγαζαν φωτογραφίες κατά πρόσωπο και πλάγια με έναν αριθμό κρεμασμένο το λαιμό μας, σαν πραγματικούς κακοποιούς. Μετά έπρεπε να έχουμε φύγει από την Τουρκία εντός της εβδομάδος. Ακόμη και τα εισιτήρια μας τα πληρώσαμε εμείς εκεί. Και όταν φτάσαμε εδώ, δεν θέλαμε ούτε σταυρούς, ούτε κλειδιά των πόλεων, ούτε υποδοχές με τελετές, αλλά ένα κατάλυμα, λίγο νερό, λίγο ψωμί, από την κυβέρνηση, από το Δήμο, από την Εκκλησία ή τουλάχιστον από τον Ερυθρό Σταυρό, αλλά που; Τέλος, μάθαμε από προηγούμενους απελαθέντες ότι στην Πλατεία Βάθη υπήρχαν φτηνά ξενοδοχεία και στοιβαχτήκαμε δέκα-δώδεκα άτομα σε ένα δωμάτιο, στρωματσάδα! Ευτυχώς επιβιώσαμε! Και ερωτώ; Που ήταν οι φίλοι ένθεν κακείθεν τότε; Και ποιος θα μας ξεπληρώσει τα σπίτια και τα εργοστάσια μας που φτιάξαμε με κόπο και ιδρώτα; Και πουλήσαμε για ένα κομμάτι ψωμί, με τον όρο να είναι και χαλάλι, δηλαδή να μην τα κλάψουμε και πάθουν κάτι κακό οι νέοι Τούρκοι αγοραστές! Ευχαριστώ για τη φιλοξενία Μετά τιμής Στυλιανός Λ. Τσάμης Ν.Β. Γράφω Έλληνες (υπήκοοι) γιατί Υπήρχαν και Έλληνες με τουρκική υπηκοότητα, αυτοί εκδιώχθηκαν με διάφορους άλλους τρόπους. Καταλαβαίνουμε τη πίκρα του γράφοντα και αναρωτιόμαστε. Αν η πατρίδα μας τον υποδεχόταν τότε με στοργή, υποστήριξη και ενδιαφέρον για την κατάσταση του, αν του παρείχε μέρος έστω από όσα έχασε και του έδινε την ευκαιρία να ξαναφτιάξει τη ζωή του και την περιουσία του, αν τέλος πάντων του φερόταν με αξιοπρέπεια και Εθνική θαλπωρή, θα είχε σήμερα αυτά τα παράπονα; Σίγουρα όχι. Τα παράπονα δημιουργούνται γιατί η πατρίδα δεν φρόντισε την ασφάλεια του , τόσο σε επίπεδο πολιτικής για να μη γίνει ο ξεριζωμός, όσο και σε επίπεδο παροχών προς ένα ξεριζωμένο. Δε φταίνε οι άνθρωποι μεμονωμένα ούτε οι λαοί για τις Εθνικές καταστροφές. Φταίνε πολιτικές αποφάσεις και κακοί χειρισμοί κυβερνήσεων. Όμως παρ' όλ' αυτά, ο καθένας είναι έτοιμος να γυρίσει σελίδα, αφού σίγουρα δεν μπορεί να καταλογίσει έλλειψη πατριωτισμού ακόμη και σ' αυτούς που κάνουν λάθη με τραγικές συνέπειες για την πατρίδα, αρκεί αυτή η πατρίδα να δείξει το δέοντα σεβασμό προς τα βασανισμένα παιδιά της και να τα αντιμετωπίσει σαν παιδιά και όχι σαν παραπαίδια της.

Με αφορμή επιστολή αναγνώστη που εστάλη στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος"