«ΔΥΟ ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ ΜΑΛΛΩΝΑΝΕ ΣΕ ΞΕΝΟ ΑΧΕΡΩΝΑ»
«ΔΥΟ ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ ΜΑΛΛΩΝΑΝΕ ΣΕ ΞΕΝΟ ΑΧΕΡΩΝΑ»
Η ομοιοπαθητική είναι ένα κομμάτι του κύριου κορμού της ιατρικής επιστήμης και εκφράζει τις ίδιες βασικές αρχές με διαφοροποίηση μόνο στη θεραπεία και τα θεραπευτικά μέσα που βασίζονται στην προσέγγιση της μοναδικής ιδιοσυγκρασίας του ασθενή.
Μετά την εποχή της εμπειρικής ιατρικής επικράτησε η ομοιοπαθητική και ήταν η επίσημη ακαδημαϊκή ιατρική διεθνώς για δύο περίπου αιώνες μέχρι την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ραγδαία εξέλιξη της φαρμακευτικής χημείας. Έκτοτε το ράλι της επικράτησης μεταξύ ομοιοπαθητικής και χημικής ιατρικής το κέρδισε η δεύτερη επειδή πρόσφερε την ευκολία της θεωρητικής εξήγησης της δράσης της και την παράκαμψη της εύρεσης της ιδιοσυγκρασίας που είναι δύσκολο και εξειδικευμένο έργο.
Με τον καιρό όμως οι παρενέργειες των χημικών φαρμάκων σε συνδυασμό με την πολυφαρμακία και την κατάχρηση τους, δημιούργησαν θεραπευτικά αδιέξοδα στη λύση των οποίων η ομοιοπαθητική έδειξε τη μεγάλη διαχρονική αξία της, επανήλθε στο προσκήνιο και αναπτύσσεται μέχρι σήμερα. Για το λόγο αυτό η ομοιοπαθητική γίνεται όλο και πιο απαραίτητη άλλοτε ως συμπληρωματική μιας χημικής θεραπείας και άλλοτε ως εναλλακτική όταν η χημική θεραπεία έχει εξαντλήσει τα περιθώρια της.
Όταν οι ομοιοπαθητικοί γιατροί έχασαν το ράλι της επικράτησης από τη χημική ιατρική, αντέδρασαν με υστερικό και εσχατολογικό τρόπο υπερτονίζοντας τους κινδύνους της χημικής ιατρικής που οι πιο φανατικοί από αυτούς τους ομοιοπαθητικούς, την χαρακτήριζαν ως κατάρα και πηγή όλων των κακών για την ανθρωπότητα. Η κακή αυτή διαχείριση της κρίσης από τους ομοιοπαθητικούς γιατρούς είχε σαν αποτέλεσμα την φρενήρη αντίδραση των φανατικών χημικών γιατρών που επιδόθηκαν σε μια προσπάθεια εξόντωσης της ομοιοπαθητικής και των ομοιοπαθητικών γιατρών χρησιμοποιώντας την επιστημονική τους ταυτότητα και τη δύναμη του κατεστημένου που είχαν εν τω μεταξύ αποκτήσει. Σε ορισμένες περιπτώσεις επιστράτευσαν και φανατικούς παραεκκλησιαστικούς κύκλους ανάγοντας το θέμα σε υπερβατικές σφαίρες για να βασίσουν τις τύπου ιεράς εξέτασης ενέργειες τους.
Ο πόλεμος αυτός κρατάει εναν αιώνα τώρα με εξάρσεις και υφέσεις.
Κάθε φορά που συσσωρεύονται επιτυχίες της ομοιοπαθητικής τις οποίες οι ομοιοπαθητικοί γιατροί διαχειρίζονται πάντα λάθος και τις παρουσιάζουν σαν νίκη κατά της "επάρατης" χημικής ιατρικής, τόσο η απάντηση της χημικής ιατρικής εμφανίζεται πιο αυταρχική και διαπλεκόμενη με στόχο να ξεφτιλίσει και να εξοντώσει την ομοιοπαθητική.
Για να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος ο οποίος βλάπτει ουσιαστικά τον ασθενή, χρειάζεται ψυχραιμία, ορθολογισμός και κυρίως σωστή διαχείριση της εξελισσόμενης αυτής κρίσης πάντα με σκοπό την ευεργεσία των ασθενών.
Όλοι οι φανατικοί ομοιοπαθητικοί ( και δεν είναι λίγοι) και οι φανατικοί αλλοπαθητικοί ( και δεν είναι λίγοι), θεωρούν τον ασθενή κτήμα τους και διεκδικούν τη μοναδικότητα στην ορθότητα της θεραπευτικής δράσης.
Έτσι όμως επαληθεύουν τη σοφή λαϊκή παροιμία «δυό γάϊδαροι μαλώνανε σε ξένο αχερώνα»
Ο ασθενής χρειάζεται έναν γιατρό που να είναι πρώτα άνθρωπος αλλά επίσης φίλος και σύντροφος στη δύσκολη πορεία της ασθένειας του και σε αυτόν θα δώσει την εμπιστοσύνη του άσχετα αν είναι ομοιοπαθητικός ή χημικός, αφού άλλωστε όλοι οι ασθενείς ψάχνουν πρώτα τον γιατρό και άνθρωπο.
Ο ασθενής δεν χρειάζεται την αλαζονία του ομοιοπαθητικού ή του αλλοπαθητικού γιατρού, ούτε τον βοηθάει σε τίποτα η μεταξύ τους διαμάχη, αντίθετα βλάπτεται απο αυτήν διότι αφενός μεν χάνει πολύτιμο χρόνο και αφετέρου κινδυνεύει να στερηθεί κάποια θεραπευτική παρέμβαση που μπορεί να του είναι σωτήρια.
Ο ασθενής χρειάζεται άμεση λύση στο πρόβλημα της υγείας του και αυτήν μπορεί περισσότερο να του την προσφέρει ο γιατρός που είναι ανοιχτόμυαλος και μακρυά απο την τύφλωση που δημιουργεί η αλαζονία και η αίσθηση της απόλυτης αυθεντίας είτε αυτή προέρχεται απο την ομοιοπαθητική είτε προέρχεται απο την αλλοπαθητική.
Ο θεράπων γιατρός πρέπει με καθαρό μυαλό να διακρίνει τι είναι πιο ωφέλιμο, άρα τι ενδείκνυται για τον ασθενή και αυτό να του προσφέρει.
Η διαμάχη που σχεδόν πάντα κρύβει κερδοσκοπικά παιχνίδια μπορεί να σταματήσει όταν ο γιατρός είτε ομοιοπαθητικός είτε χημικός επικεντρωθεί στην εύρεση αυτού του θεραπευτικού σχήματος ή του συνδυασμού των θεραπευτικών σχημάτων που ενδείκνυνται για τη περίπτωση του ασθενούς
Μέχρι τότε άνθρωποι που θα μπορούσαν να ευεργετηθούν από την ομοιοπαθητική θα χάνονται και θα πεθαίνουν και άνθρωποι που θα μπορούσαν να ευεργετηθούν από την αλλοπαθητική θα μένουν αβοήθητοι στο περιθώριο.
Άλλωστε ας μην ξεχνούν οι φανατικοί μονομάχοι ότι προ των πυλών βρίσκεται η γονιδιακή θεραπεία η οποία θα αλλάξει σημαντικά το χάρτη των θεραπευτικών παρεμβάσεων.
Θεωρώ ότι η ομοιοπαθητική και πάλι θα διατηρηθεί σε δράση και θα εξακολουθήσει να είναι χρήσιμη, διότι η συμβολή της γονιδιακής θεραπείας στην απόδειξη της δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου είναι από μόνη της ικανή να δημιουργήσει ένα κλίμα συνετής συνεργασίας για το καλό των ασθενών.
Σπύρος Διαμαντίδης ιατρός
