ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ;
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ;
Μόλις γύρισα από ένα ακόμη ταξίδι μου στην Αγγλία και με έπιασε εκείνη η γνωστή μου μελαγχολία σχετικά με την κατάσταση της ομοιοπαθητικής στη πατρίδα μου.
Κι αυτό, γιατί στο μυαλό οι συγκρίσεις γίνονται αναπόφευκτα και το μόνο που μπορείς να νοιώσεις είναι λύπη για την αδιαφορία της Πολιτείας απέναντι σε ένα θέμα όπως η ομοιοπαθητική ιατρική, που για την Ελλάδα είναι ένα αναξιοποίητο εθνικό κεφάλαιο.
Στην Αγγλία, ως ομοιοπαθητικός γιατρός νοιώθεις άνεση, σιγουριά, υποστήριξη, κύρος και κυρίως μια γενική αποδοχή ως επιστήμονας. Έχεις γύρω στα 26 ομοιοπαθητικά νοσοκομεία να στείλεις τους ασθενείς σου όταν χρειάζεται. Έχεις την κάλυψη του ομοιοπαθητικού φαρμάκου από το Αγγλικό Εθνικό Σύστημα Υγείας στο ακέραιο. Έχεις το σύστημα των οικογενειακών γιατρών, που είναι επίσημα ενημερωμένοι για την ομοιοπαθητική και στέλνουν τους ασθενείς στον ομοιοπαθητικό γιατρό, όταν χρειάζονται ομοιοπαθητική θεραπεία, χωρίς προκατάληψη, χωρίς υπονοούμενα χωρίς αμφισβήτηση.
Έχεις τον πρίγκιπα Κάρολο, να βγάζει πύρινους λόγους υπέρ της ομοιοπαθητικής κάθε χρόνο στην Αγγλική βουλή για να πείσει να εγκριθεί το κονδύλιο των 40 εκατομμυρίων λιρών για την έρευνα στην ομοιοπαθητική και πάντα τα καταφέρνει, παρουσιάζοντας τις ωφέλειες του Αγγλικού Εθνικού Συστήματος Υγείας, από την ευρύτερη εφαρμογή της ομοιοπαθητικής. Έχεις τις 22 περίπου ομοιοπαθητικές φαρμακοβιομηχανίες πρόθυμες για οποιαδήποτε παρασκευή ομοιοπαθητικού φαρμάκου, κατόπιν συνταγής του γιατρού.
Ως ομοιοπαθητικός γιατρός, έχεις στην Αγγλία ό,τι χρειάζεσαι για να ασκήσεις το λειτούργημα σου με σιγουριά, ασφάλεια για τον ασθενή και αξιοπρέπεια.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Το κλίμα στον επιστημονικό χώρο είναι αφιλόξενο, μερικές φορές εχθρικό.
Η ενημέρωση των γιατρών από τους επίσημους φορείς τους δηλαδή τους ιατρικούς συλλόγους φτωχή έως αμελητέα. Η ενημέρωση των συναδέλφων μας για την ομοιοπαθητική κινείται τις περισσότερες φορές μεταξύ μύθου και διάδοσης, με αποτέλεσμα και η άποψη τους για την ειδικότητα αυτή να κινείται συνήθως στη σφαίρα της πλήρους ασάφειας. Η ενημέρωση του κοινού ελλιπής.
Αν πάει κάποιος ασθενής στο νοσοκομείο και ζητήσει ομοιοπαθητική θεραπεία σίγουρα θα εισπράξει το γνωστό πια «πλάκα με κάνεις;»
Αν πάει ο ασθενής με την ομοιοπαθητική συνταγή στο ταμείο του, για να την εγκρίνουν, το λιγότερο που θα εισπράξει εκτός από την άρνηση είναι συχνά και μια αρνητικότητα.
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. Είναι γνωστό φαινόμενο οι εξαιρέσεις στην Ελλάδα. Το ταμείο των δημοσιογράφων, των μηχανικών και των υπαλλήλων της Εθνικής Τράπεζας χορηγούν το ομοιοπαθητικό φάρμακο. Γιατί τώρα αυτή η εξαίρεση; Οι ασφαλισμένοι αυτών των ταμείων ήταν πιο μαχητικοί και κατάφεραν να πετύχουν τη διεκδίκηση τους; Ίσως.
Και αναρωτιέται κανείς γιατί οι Άγγλοι έχουν τελείως άλλη συμπεριφορά απέναντι στην ομοιοπαθητική;
Γιατί δηλαδή, αυτοί είναι πιο έξυπνοι από εμάς, ή έχουν καλλίτερη πολιτιστική κληρονομιά από εμάς που έχουμε γέννημα θρέμμα της Ελλάδας τον μεγάλο φάρο της ιατρικής τον Ιπποκράτη;
Σίγουρα η ολιγωρία της πολιτείας και η έλλειψη κατάλληλων χειρισμών στο θέμα της ομοιοπαθητικής είναι η βασική αιτία. Πολλοί μιλούν για συμφέροντα που δεν αφήνουν την ομοιοπαθητική να αναπτυχθεί. Από την άλλη μεριά, και παρ' όλες τις αντίξοες συνθήκες, το ενδιαφέρον του κόσμου για την ομοιοπαθητική καθημερινά αυξάνεται.
Και, παρ΄όλη την οικονομική κρίση, ο ασθενής αποφασίζει να πληρώσει τη θεραπεία και τα ομοιοπαθητικά φάρμακα του, γιατί αυτό εμπεριέχει αξία και ευεργεσία για εκείνον. Το θεραπευτικό αποτέλεσμα της ομοιοπαθητικής είναι εκείνο που κάνει τον ασθενή να αποφασίζει ένα ανεκτό έξοδο για την θεραπεία του, που αποδεικνύεται τελικά πολύ μικρό και αμελητέο σε σχέση με την ευεργεσία της θεραπείας και της πρόληψης που παίρνει.
Και βέβαια, δεν είναι εύκολο να παραλείψει κανείς τον ηρωϊσμό του ομοιοπαθητικού γιατρού, που χωρίς ομοιοπαθητικό νοσοκομείο καταφέρνει να καλύπτει τους ασθενείς του μέσα από τα νοσοκομεία της χώρας, όπου πρέπει ο ίδιος προσωπικά να επιμεληθεί και να ξεπεράσει εμπόδια, για να έχει ο ασθενής του την κάλυψη που χρειάζεται.
Και τελικά η μελαγχολία μεγαλώνει όταν αναλογίζεσαι τι χάνει η πατρίδα σου, η γενέτειρα της ομοιοπαθητικής, από τη μη αξιοιποίηση της ομοιοπαθητικής και του ομοιοπαθητικού φαρμάκου σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας είναι. Υπάρχουν οι Αγγλοι που τα κάνουν όλα αυτά.
Κι εγώ ως ομοιοπαθητικός γιατρός, αλλά και πολλοί άλλοι, μένω εδώ στην πατρίδα μου και το παλεύω 32 ολόκληρα χρόνια νοιώθοντας πολλές φορές ότι «τραβάω κουπί με τη βάρκα δεμένη».
Ας είναι. Χρυσώνω το χάπι, λέγοντας το καθιερωμένο πλέον «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» και συνεχίζω να το παλεύω μέχρι να φτιάξει.
-Αναδημοσίευση από την καθημερινή εφημερίδα της Θράκης "Η ΓΝΩΜH" www.gnomi-evros.gr
