ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟΥ ΦΑΡΜΑΚΟΥ. Μέρος 4ο

ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟΥ ΦΑΡΜΑΚΟΥ. Μέρος 4ο

Μέρος 4ο Επιστημονικές εξηγήσεις  

Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δρά βάσει του νόμου των ελαχίστων δόσεων και είναι δραστικό διότι το ανοσοποιητικό μας σύστημα έχει τη δυνατότητα να κινητοποιείται και από απειροελάχιστες δόσεις, όπως συμβαίνει και με τα εμβόλια και τις αλλεργίες. Έχει αποδειχθεί από την κλινική πράξη και την επιστημονική έρευνα ότι το ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν είναι placebo. Ο μηχανισμός δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου ερευνάται από πολλούς επιστήμονες όλων των φυσικών επιστημών. Ο μηχανισμός της δυναμοποίησης, όπως ονομάζεται η μέθοδος παρασκευής των ομοιοπαθητικών φαρμάκων, βρίσκεται κάτω από το μικροσκόπιο της φυσικής, της χημείας, της βιοχημείας. Υ

πάρχουν σήμερα 8 ολοκληρωμένες επιστημονικές εξηγήσεις για τη δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου. Αναφέρουμε τα κυριότερα επιστημονικά συμπεράσματα:  

1) Το τελικό ομοιοπαθητικό φάρμακο είναι ένα δυναμοποιημένο διάλυμα μιας φυσικής φαρμακευτικής ουσίας σε υψηλή αραίωση, και ο διαλύτης που χρησιμοποιείται είναι το απεσταγμένο νερό και η αιθυλική αλκοόλη. Στον διαλύτη, κατά τη διάρκεια της δυναμοποίησης, δημιουργείται ένα καλούπι της αρχικής ουσίας, ένα πρότυπο, ένα εκμαγείο που μιμείται τη δράση της ουσίας, παρ'όλο που αυτή παύει, σχεδόν, να υπάρχει στις υψηλές αραιώσεις. H θεωρία του ενεργού εκμαγείου ενισχύεται από τις θεωρίες περί πολυμερισμού του νερού και από τα αποτελέσματα της μελέτης των δεσμών υδρογόνου σε υδατικά διαλύματα.

2) Το 1976, στο 31ο Διεθνές Συνέδριο Oμοιοπαθητικής Iατρικής, που έγινε στην Aθήνα, ο  J. Boiron και οι συνεργάτες του παρουσίασαν μια από τις ισχυρότερες αποδείξεις της δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, που ήταν τα αποτελέσματα των μελετών τους με τη μέθοδο Raman Laser φασματογράφησης. Tα αποτελέσματα έδειξαν ότι: α) Yπάρχει αμοιβαία επίδραση του διαλυτικού μέσου και της διαλυόμενης ουσίας, που καθορίζεται από πολλούς αλληλοεξαρτώμενους παράγοντες, όπως η ικανότητα ιονισμού, η πολικότητα, το μοριακό βάρος και το μέγεθος των μορίων και των ιόντων. β) Tα φάσματα των ομοιοπαθητικών φαρμάκων είναι διαφορετικά από τα φάσματα του διαλύτη, ακόμα και στις πολύ υψηλές αραιώσεις. γ) H διαφορά στην ένταση του φάσματος προκύπτει από τη δομική ανακατάταξη του διαλυτικού μέσου. δ) Aυτή η ανακατάταξη εμφανίζεται και με μια αλλαγή της διηλεκτρικής σταθεράς και του ιξώδους της αλκοόλης.

3) Κατά τη διαδικασία της δυναμοποίησης συμβαίνει πολυμερισμός του νερού με ορισμένη διάταξη στο χώρο, που ελέγχεται και εξαρτάται πλήρως από τα μόρια της διαλυμένης ουσίας.     Oι αλυσίδες του πολυμερισμού συνεχίζουν να μεγαλώνουν επαναληπτικά και τα τμήματα των μορίων της διαλυμένης ουσίας να γίνονται όλο και λιγότερα με την περαιτέρω αραίωση.  

4)  Οι Luu, Vinh και Boiron, μέσω της ιξωδομετρίας, έδειξαν ότι, στα υδατικά διαλύματα 700 αιθανόλης, οι δημιουργούμενοι δεσμοί υδρογόνου προκαλούν τη σύζευξη των μορίων μεταξύ τους, σε διάφορο βαθμό, με αποτέλεσμα να συνυπάρχουν καταστάσεις σύζευξης που ποικίλλουν από απομονωμένα, ελεύθερα μόρια, διμερή, έως και σταθερά συσσωματώματα μορίων.   Oι δεσμοί αυτοί μπορεί να οδηγήσουν στο σχηματισμό συσσωματωμάτων μορίων, προκαλώντας έτσι αύξηση στο ιξώδες του διαλύματος που μπορεί να γίνει και ως 2.5 φορές μεγαλύτερο απ' αυτό των καθαρών συστατικών του, δηλαδή του νερού και της αιθανόλης.

5) Με έρευνα που έγινε στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο από τον καθηγητή κ.Μπούρκα, διαπιστώθηκε διαφορετική τιμή ηλεκτρικής αγωγιμότητας σε εφαρμοζόμενη εναλλασσόμενη τάση στα ομοιοπαθητικά διαλύματα, τα οποία κατά τη θεώρηση της αναλυτικής χημείας περιείχαν όλα μόνο τον ίδιο διαλύτη. Αυτό είναι απόδειξη  διαφορετικών ιδιοτήτων σε σχέση με τα απλά διαλύματα. Όπως δηλαδή όταν αναλύσουμε χημικά δύο ταινίες κασετοφώνου, μία άγραφη και μία γραμμένη, έχουμε την ίδια σύνθεση, αλλά η μία από τις δύο περιέχει πληροφορία ικανή να παράγει μουσική ενώ η άλλη όχι.

6) Η θεωρία της μνήμης του νερού από τον σύγχρονο Masaru Emoto, ο οποίος   φωτογράφισε τα διαλύματα ουσιών σε νερό ακολουθώντας πάντα επιστημονική μεθοδολογία, απέδειξε ότι το νερό διαφοροποιεί την κρυσταλλική συμμετρία και δομή του, δρά ως ένα στοιχείο μνήμης, στο οποίο αποτυπώνονται οι ιδιότητες της κάθε ουσίας.   Η επιστημονική έρευνα όχι μόνο σε ό,τι αφορά στην δυναμοποίηση, αλλά και στην ακριβή δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου σε κάθε περίπτωση συνεχίζεται. Ήδη από το 1984 η εργασία των Claussen, Bergmann, Bertora και Claussen, με θέμα: «Kλινικοί πειραματικοί έλεγχοι και μετρήσεις της επίδρασης στο όργανο ισορροπίας για τη θεραπεία του ιλίγγου και της ναυτίας», αναφέρει ότι: «Ο αισθητικοκινητικός έλεγχος μέσω μιάς μοντέρνας νευροωτολογικής τεχνικής που έγινε προ και μετά τη λήψη ομοιοπαθητικής θεραπείας, στο 57,5% των πασχόντων από ίλιγγο έδειξε μεγάλη αντικειμενική βελτίωση. Ως κέντρο δράσης του φαρμάκου εντοπίστηκε το εγκεφαλικό στέλεχος και ο προμήκης».

-Αναδημοσίευση από την καθημερινή εφημερίδα της Θράκης "Η ΓΝΩΜH" www.gnomi-evros.gr