ΠΑΙΔΙΚΟ ΑΣΘΜΑ, ΨΩΡΙΑΣΗ, ΙΝΟΜΥΩΜΑ
Μ.Κ. γυναίκα 40 ετών.
Είμαι γεννημένη στην Αργεντινή, αλλά ζώ στην Ελλάδα περίπου 15 χρόνια. Είμαι γεωπόνος και δουλεύω σαν ιδιωτικός υπάλληλος σε εταιρεία. Εγώ ήρθα στο κέντρο, με είχανε συστήσει για το θέμα του παιδιού. Έχω ένα παιδί, τώρα είναι πεντέμισυ, αλλά τότε ήταν τεσσάρων χρονών, ο οποίος ξεκίνησε με μία κρίση άσθματος και ήτανε οχτώ μέρες στο Παίδων με κορτιζόνη, οξυγόνο και φύγαμε με την υπογραφή μου, γιατί όντως το παιδί δεν είχε καμμία βελτίωση. Ρώτησα στο Παίδων αν υπήρχε ειδική μονάδα για παρακολούθηση παιδιών με άσθμα, όπως υπάρχουν στο εξωτερικό και δυστυχώς μου είπαν ότι δεν υπάρχει και η μόνη θεραπεία που μπορούν να του δώσουν ήταν κορτιζόνη και αerolin, το οποίο το ήξερα και εγώ δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας.
Έτσι μου σύστησαν να ξεκινήσω ομοιοπαθητική γιατί υπήρχαν και άλλες περιπτώσεις στην οικογένεια και ήταν ευχαριστημένοι. Και ήρθα στο κέντρο, με σύστησε κάποια γιατρός που κάνει βελονισμό. Ξεκινάει ο μικρός, μετά την πρώτη του κρίση άσθματος αμέσως, δηλαδή μέσα σε ένα μήνα το παιδί είχε φτάσει σε θεραπεία. Τώρα είμαστε ενάμισυ χρόνο που παρακολουθεί την ομοιοπαθητική, δεν ξαναπέρασε κρίση ασθματική. Τώρα είναι πάρα πολύ καλά, ακόμη και μέρες με υγρασία ή με αλλαγή συνθηκών είναι πολύ καλά. Βέβαια στην αρχή για οποιαδήποτε μητέρα είναι δύσκολο να έχει το aerolin στο χέρι και να μην του δίνει μία εισπνοή, αλλά αν κανείς μπορεί να ξεπεράσει αυτό φοβάται, τελικά ευχαριστιέται πάρα πολύ που το παιδί βγαίνει έξω χωρίς την ανάγκη κορτιζόνης κτλ. Είμαι πολύ ευχαριστημένη και βέβαια αφού ξεκίνησε ο γιός μου και έβλεπα καλά αποτελέσματα, ξεκίνησα κι εγώ.
Είχα ένα πρόβλημα ψωρίασης εδώ και αρκετά χρόνια, που ξεκίνησε με την πρώτη μου εγκυμοσύνη, πήγα τότε στο Συγγρού, μου δώσανε κάποια φάρμακα, τότε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης όχι με κορτιζόνη, μετά με κορτιζόνη, οι αλοιφές οι συνηθισμένες. Με τις αλοιφές μειωνότανε το πρόβλημα εκεί που υπήρχε και εμφανιζότανε κάπου αλλού. Δηλαδή ήτανε ένα πράγμα που δεν είχε τελειωμό.
Ξεκίνησα τότε την ομοιοπαθητική και όντως είδα μία μεγάλη βελτίωση. Εκτός από τις εποχές του Φθινοπώρου και άνοιξης όπου μπορεί να εμφανιστεί σε πολύ ήπια μορφή και εφ'όσον υπάρχει επιβάρυνση από ψυχολογικής ή συναισθηματικής πλευράς, το οποίο είναι σε μία μορφή που τουλάχιστον αισθητικά είναι αποδεκτή, ας πούμε. Το άλλο πρόβλημα που θεραπεύτηκε συγχρόνως χωρίς να έχω δώσει εγώ ιδιαίτερο βάρος ήταν ένα ινομύωμα, το οποίο επί τρία χρόνια μετά την τελευταία εγκυμοσύνη εμφανίστηκε και επί τρία χρόνια το παρακολουθούσα γυναικολογικά με υπερηχογραφήματα κτλ.
Η ίδια γιατρός που το είχε βρεί και το παρακολουθούσε, την τελευταία χρονιά, δηλαδή μετά από έξι μήνες με ομοιοπαθητική δεν το βρήκε. Μου είπε έχει εξαφανιστεί, έχει φύγει, δεν υπάρχει. Κάναμε υπέρηχο και πάλι δεν υπήρχε.
