ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΡΕΣ;
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΡΕΣ;
Είμαι κλινικά αποδεδειγμένο ότι η ομοιοπαθητική θεραπεύει διάφορες λοιμώξεις. Η ομοιοπαθητική ενδείκνυται ιδιαίτερα στις χρόνιες λοιμώξεις που υποτροπιάζουν. Δηλαδή στις λοιμώξεις που πάνε και έρχονται συνέχεια, αναγκάζοντας να παίρνει κανείς συνεχώς αντιβιοτικά. Μερικά κλασσικά παραδείγματα λοιμώξεων που υποτροπιάζουν και χρονίζουν, είναι τα παιδικά κρυολογήματα, οι αμυγδαλίτιδες, βρογχίτιδες, τραχειίτιδες κλπ, τα οποία ανακυκλώνονται στους παιδικούς σταθμούς. Άλλα παραδείγματα είναι οι χρόνιες κολπίτιδες και κυστίτιδες στις γυναίκες ή οι χρόνιες ουρηθρίτιδες και προστατίτιδες στον άνδρα, αλλά και πολλές άλλες λοιμώξεις. Στις χρόνιες λοιμώξεις τα αντιβιοτικά, μετά απο αλεπάλληλες χορηγήσεις, έχουν εξαντλήσει την δραστικότητα τους και βλέπουμε ότι ο οργανισμός δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Τότε η ομοιοπαθητική έχει την ένδειξη της. Η ομοιοπαθητική θεραπεύει τις χρόνιες υποτροπιάζουσες λοιμώξεις, ενισχύοντας την άμυνα του οργανισμού, δηλαδή ενισχύοντας το ανοσοποιητικό σύστημα, αφού είναι αποδεδειγμένο οτι το ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν σκοτώνει τα μικρόβια και δεν έχει δράση πάνω στα μικρόβια. Δεδομένου ότι το ομοιοπαθητικό φάρμακο ενισχύει την άμυνα του οργανισμού, ας δούμε τι ένδειξη μπορεί να έχει σε νοσήματα που σχετίζονται με το στρες.
Ακόμη και αν οι εξωτερικές συνθήκες στη ζωή ενός ανθρώπου παραμένουν εξ ίσου στρεσογόνες, η εσωτερική αντίσταση του ατόμου στο στρες, γίνεται μεγαλύτερη με τη βοήθεια της ομοιοπαθητικής.
Όταν έχουμε χρόνιο στρές, που όμως δεν το ελέγχουμε, αυτό μας τρώει. Σιγά-σιγά και υπόγεια, σαν διαβρωτικό υλικό, υποσκάπτει την υγεία μας. Κι αυτό, γιατί επηρεάζει το ανοσοποιητικό μας σύστημα, όπως έχει αποδειχθεί πλέον σήμερα, που η ιατρική επιστήμη βρίσκεται σε μια απο τις πιο προχωρημένες φάσεις της.
Η Ψυχονευροανοσολογία είναι ένας ιατρικός κλάδος, που ερευνά την επίδραση της ψυχοσυναισθηματικής κατάστασης επί των ενδοκρινών αδένων, δηλαδή του ορμονικού μας συστήματος, του νευρικού και του ανοσοποιητικού συστήματος αφ'ετέρου.
Όπως αναφέρει ο Bruce McEwen, νευρολόγος του πανεπιστημίου Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης, «το ψυχικό, διανοητικό αλλά και σωματικό στρές μπορεί να προκαλέσει συρρίκνωση ή αύξηση των νευρώνων, μεταβάλλοντας εξ ολοκλήρου το νευρικό μας σύστημα».
Ο Robert Ader, καθηγητής του πανεπιστημίου Rochester της Νέας Υόρκης και ένας από τους πιό γνωστούς ερευνητές στο χώρο της Ψυχονευροανοσολογίας, έχει αποδείξει στην πράξη, με πειράματα, την καθοριστική επίδραση της ψυχοδιανοητικής σφαίρας στο ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού. Έχει αποδείξει δηλαδή, και μέσω της ψυχονευροανοσολογίας, αυτό, που τόσο συχνά τονίζω και που είναι βασική αρχή της ομοιοπαθητικής, ότι δηλαδή το σωματικό και ψυχοδιανοητικό μέρος του ανθρώπου είναι αλληλοεπηρεαζόμενα και αλληλοεξαρτώμενα.
Μπορεί επομένως το στρές να προκαλέσει ασθένεια αποδυναμώνοντας τη φυσική μας κατάσταση ή μπορεί να επιδεινώσει μία ήδη υπάρχουσα ασθένεια.
Στο 21ο Ιατρικό Συνέδριο Ενόπλεων Δυνάμεων που έγινε στη Θεσσαλονίκη το 2006, ο καθηγητής Φαρμακολογίας και διευθυντής του Εργαστηρίου Μοριακής Ανοσοφαρμακολογίας του Πανεπιστημίου TUFTS στη Βοστώνη, Θεοχάρης Θεοχαρίδης, ανακοίνωσε ότι έχει βρεθεί ο παθοφυσιολογικός μηχανισμός με τον οποίο το στρές επιδεινώνει τις φλεγμονές. Μεταξύ άλλων είπε ο Έλληνας επιστήμονας: «Σχεδόν κάθε όργανο του σώματος μπορεί να προσβληθεί από μία ασθένεια, της οποίας η παθογένεση προέρχεται από φλεγμονή. Ασθένειες αυτού του τύπου, είναι στον εγκέφαλο η σκλήρυνση κατά πλάκας, στο δέρμα η ψωρίαση, στις αρθρώσεις η αρθρίτιδα, στους μύες οι ινομυαλγίες, στους πνεύμονες το ψυχογενές άσθμα, στην καρδιά η ασταθής στηθάγχη, στην ουροδόχο κύστη η διάμεση κυστίτιδα, και στο έντερο η σπαστική κολίτιδα. Όλες αυτές χειροτερεύουν με το στρές».
Αφού το στρες, που διεγείρει το ψυχοσυναισθηματικό μέρος του ανθρώπου, επιδεινώνει το σωματικό πρόβλημα των ανωτέρω ασθενειών, μπορούμε να μιλάμε για ψυχο-σωματικές ασθένειες.
Η συνεισφορά της ομοιοπαθητικής ιατρικής στην υποστήριξη ασθενών με χρόνιες παθήσεις, όπως αυτές που αναφέρονται πιό πάνω, είναι μεγάλη.
Το ομοιοπαθητικό φάρμακο ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα, όπως έδειξε και μία μεγάλη συνθετική μελέτη, που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2005 στο Lancet, ένα από τα εγκυρότερα ιατρικά περιοδικά. Το συμπέρασμα της συνθετικής αυτής μελέτης βγήκε από τρείς μεγάλες κλινικές έρευνες των Reilly, Taylor, Beattie, Campbell, McSharry, Aitchison, Carter και Stevenson, σχετικές με την ενδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος μετά από ομοιοπαθητική θεραπεία. Απεδείχθη ότι η ομοιοπαθητική αγωγή βελτιώνει καθοριστικά αυτή καθ'εαυτή τη λειτουργία του ανοσολογικού συστήματος. Η έρευνα επανελήφθη πολλές φορές με διάφορες ομάδες ασθενών και είχε σταθερά το ίδιο σημαντικό αποτέλεσμα.
Το αποτέλεσμα αυτό επιτυγχάνεται διότι η ομοιοπαθητική θεραπεία υποστηρίζει το ψυχοδιανοητικό μας όργανο, με αποτέλεσμα να ελέγχει τα επίπεδα του στρές. Ακόμη και αν οι εξωτερικές συνθήκες στη ζωή ενός ανθρώπου παραμένουν εξ ίσου στρεσογόνες, η εσωτερική αντίσταση του ατόμου στο στρες, γίνεται μεγαλύτερη με τη βοήθεια της ομοιοπαθητικής. Σήμερα που η καθημερινή ζωή κυριαρχείται απο δεκάδες στρεσογόνους παράγοντες, η βοήθεια αυτή τείνει να γίνει απαραίτητη.
