23 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΣΤΗ FRANCE TELECOM. ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ;
23 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΣΤΗ FRANCE TELECOM. ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ;
Τα στοιχεία είναι δραματικά.
Η οικονομική κρίση οδηγεί τους εργαζόμενους στην απόγνωση αλλά σίγουρα δεν ευθύνονται αυτοί για το τραγικό και απάνθρωπο αυτό αποτέλεσμα. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το εργασιακό στρες έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Για να φθάσει κανείς στην αυτοκτονία λόγω του εργασιακού στρες σημαίνει ότι δεν έχει πια ενεργειακές εφεδρείες. Τα αποθέματα του οργανισμού του έχουν εξαντληθεί. Αυτή η εξάντληση των ενεργειακών πόρων του οργανισμού δεν έγινε απότομα από τη μια στιγμή στην άλλη. Η διαδικασία εξάντλησης του οργανισμού στον εργασιακό χώρο είναι μακρόχρονη, αργή και ύπουλη.
Ο εργαζόμενος που νοιώθει ότι δουλεύει υπό συνθήκες σκλαβιάς και καταπίεσης, ότι δεν αμείβεται ικανοποιητικά, ότι το εργασιακό περιβάλλον είναι απαράδεκτο ή πολλές φορές απάνθρωπο και απωθητικό, υφίσταται αυτή την αργή και ύπουλη διαδικασία προοδευτικής εξάντλησης των ενεργειακών του πόρων. Όταν γυρίζει στο σπίτι από τη δουλειά του που τη νοιώθει σαν δουλεία είναι σωματικά εξαντλημένος, με διάχυτους πόνους στο σώμα, πιασίματα, μουδιάσματα, ανορεξία ή βουλιμία, ταχυκαρδία, αναπνευστική δυσφορία, διαταραχές του ύπνου και πολλά άλλα. Από την άλλη μεριά νοιώθει ψυχικά κουρασμένος, δεν έχει όρεξη να παίξει και να ασχοληθεί με τα παιδιά του, οι φωνές τους τον ενοχλούν, η σεξουαλική του διάθεση έχει πιάσει πάτο και η επικοινωνία με τη σύντροφο του είναι οριακά αποδεκτή. Πολύ σπάνια ο εργαζόμενος συνειδητοποιούσε ότι όλα αυτά και πολλά άλλα είναι αποτέλεσμα του εργασιακού στρες. Τελευταία μέσα από την ενημέρωση και την εύκολη διακίνηση της πληροφορίας άρχισε να το συνειδητοποιεί οπότε άρχισε να διεκδικεί από την εργοδοσία ή την πολιτεία βοήθεια και λύση στο πρόβλημα του εργασιακού στρες.
Οι πολιτείες δεν μπορούν πια να φέρονται στους εργαζόμενους σαν αναλώσιμα είδη. Πρέπει να εφαρμόσουν ένα ευρύτατο πρόγραμμα αντιμετώπισης του εργασιακού στρες. Και όποιος αναρωτιέται αν τώρα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης είναι ώρα για επένδυση στην αντιμετώπιση του εργασιακού στρες, είναι σαν να αναρωτιέται αν είναι ώρα να επενδύσει η εταιρεία σε δύτες και υλικά για το κλείσιμο της τρύπας στα ύφαλα του πλοίου ή να το αφήσει να βουλιάξει μεσοπέλαγα. Πόσο μπορεί να περιμένει μια πολιτεία όταν οι εργαζόμενοι έχουν αρχίσει να πηδάνε από τα μπαλκόνια;
Στους καλούς καιρούς που το στράγγισμα του ενεργειακού δυναμικού του εργαζόμενου καλύπτεται κάτω από την προσφορά εργασίας και την εισροή χρήματος στο οικογενειακό ταμείο, λίγοι σκέφτονται να επενδύσουν στην αντιμετώπιση του εργασιακού στρες. Το θεωρούν πολυτέλεια. Στην πραγματικότητα δεν μπορούν να το δουν καθαρά γιατί επικαλύπτεται, αλλά δεν παύει να υπάρχει και να υποσκάπτει τα θεμέλια του εργαζόμενου και κατά συνέπεια της επιχείρησης αλλά τελικά και της εθνικής οικονομίας. Αυτοί είναι που πλήττονται περισσότερο τώρα όπου η ξαφνική οικονομική κρίση γίνεται η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδηγεί τους εργαζόμενους ακόμη και στην αυτοκτονία.
Βέβαια υπάρχουν και οι άλλοι, οι συνετοί, οι προνοητικοί, οι προοδευτικοί, οι μοντέρνοι που αναζητούν λύσεις, οι ψαγμένοι και αποτελεσματικοί. Εκείνοι εφαρμόζουν από χρόνια αποτελεσματικά προγράμματα αντιμετώπισης του εργασιακού στρες και σήμερα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης έχουν ένα πολύ καλά αξιοποιημένο και συντηρημένο ανθρώπινο δυναμικό, με αυτοέλεγχο και αίσθημα ασφάλειας που του δίνει τη δυνατότητα να είναι παραγωγικό και ικανοποιητικά αμειβόμενο τη στιγμή που κάποιοι άλλοι βρίσκονται σε απόγνωση. Οι προνοητικοί που φρόντισαν το ανθρώπινο δυναμικό τους την περίοδο της άνεσης είναι εκείνοι που τώρα παρόλη την κρίση ευημερούν και αναπτύσσονται αξιοποιώντας τις αρνητικές καταστάσεις προς όφελος τους. Γιατί παρόλη την κρίση η αγορά δεν έπαψε να κινείται και κάποιοι εξακολουθούν να κερδίζουν. Μέσα από την οικονομική κρίση γίνεται και ένα είδος κάθαρσης ή φυσικής επιλογής όπου οι δυνατοί επιβιώνουν και θα δώσουν το βήμα και το ρυθμό στην ανάπτυξη που θα ακολουθήσει. Εκείνοι που έδειξαν σεβασμό στο ανθρώπινο δυναμικό τους και το θωράκισαν με έλεγχο του εργασιακού στρες στην περίοδο της άνεσης, εισέπρατταν διαρκώς οφέλη από την αβίαστη και αναπτυσσόμενη παραγωγικότητα τους.
Τώρα όμως εισπράττουν και το υπερπολύτιμο έξτρα ευεργέτημα της αντοχής και της ανάπτυξης ακόμη και κατά τη διάρκεια της πιο μεγάλης οικονομικής κρίσης. Δεν υπήρξαν μωρές παρθένες στη διάρκεια της άνεσης, αλλά αποδείχθηκαν των φρονίμων τα παιδιά που σήμερα εισπράττουν το αποτέλεσμα του σεβασμού τους σε αυτόν που είναι ο στυλοβάτης της επιχείρησης τους, δηλαδή τον εργαζόμενο.
Όταν οι κοινωνίες οδηγούν τους εργαζόμενους στην αυτοκτονία, σημαίνει ότι έχουν κάνει τραγικά λάθη στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού τους και πρέπει να τα διορθώσουν εδώ και τώρα και να αποζημιώσουν άμεσα. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος.
-Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ"
