ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΗΓΜΕΝΗ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ - Ποιός φοβάται τη βαρρόα;
Όλοι οι σύγχρονοι Μελισσοκόμοι γνωρίζουν πολύ καλά το μεγάλο πρόβλημα της βαρρόα και τί καταστροφικές επιπτώσεις μπορεί να έχει η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη αυτών των παρασίτων στα μελίσσια τους, αφού πέραν της άμεσης επίπτωσης της βαρρόα στα επίπεδα ενέργειας της μέλισσας, είναι και φορέας διαφόρων ιώσεων που επιβαρύνουν το μελίσσι.
Οι μέλισσες είναι κοινωνικό ζώο, καθώς επωφελούνται από τον καταμερισμό ευθυνών και αλληλεπιδράσεων όπως η αμοιβαία περιποίηση, αλλά όταν αυτές οι κοινωνικές δραστηριότητες αυξάνουν τον κίνδυνο μόλυνσης, οι μέλισσες φαίνεται να έχουν εξελιχθεί για να εξισορροπούν τους κινδύνους και τα οφέλη, υιοθετώντας κοινωνική απόσταση.
Το Varroa Destructor είναι αναμφισβήτητα η πιο σημαντική απειλή για τις μέλισσες Apis mellifera. Το βαρρόα είναι ένα άκαρι, δηλαδή ένα τσιμπούρι. Τα τσιμπούρια πολλές φορές παρασιτούν και στον άνθρωπο ή στα ζώα, ειδικά στα σκυλιά, και επειδή τρέφονται με το αίμα του προσβαλλόμενου μεγαλώνουν και όταν πολλαπλασιαστούν πολύ, μπορούν να απειλήσουν την ζωή του ατόμου.
Με τον ίδιο τρόπο, το βαρρόα κολλάει σαν τσιμπούρι πάνω στο κορμί της μέλισσας και ρουφάει τη λέμφο, δηλαδή το αίμα της. Με αυτόν τον τρόπο προοδευτικά, οι μέλισσες εξασθενίζουν και δεν μπορούν να επιτελέσουν τις λειτουργίες τους, δηλαδή δεν μπορούν να πετάξουν για πολλή ώρα, δεν μπορούν να συλλέξουν νέκταρ, δεν μπορούν να φορτωθούν με γύρη που θα την μεταφέρουν στη κυψέλη, και όταν η εξάντληση του οργανισμού της μέλισσας φτάσει σε οριακό σημείο, η μέλισσα πεθαίνει. Έτσι, αποδεκατίζονται τα μελίσσια και ερημώνουν οι κυψέλες.
Όμως αυτό είναι το πρωτοπαθές πρόβλημα από το βαρρόα. Το δευτεροπαθές πρόβλημα είναι ότι οι μέλισσες προσβάλλονται από διάφορους ιούς οι οποίοι παρασιτούν στο σώμα του ίδιου του τσιμπουριού του βαρρόα.
Ένας τρόπος αντιμετώπισης, είναι τα διάφορα φάρμακα που σκοτώνουν το βαρρόα. Όμως, η μέθοδος αυτή πρέπει να εφαρμόζεται πολύ προσεκτικά, και με ειδικά χρονικά και εποχιακά πρωτόκολλα, για να μην προσβάλλει και τις ίδιες τις μέλισσες.
Τα φάρμακα της Προηγμένης Ομοιοπαθητικής δεν έχουν παρενέργειες για τη μέλισσα, και ούτε αποσκοπούν στο να σκοτώσουν το παράσιτο, δηλαδή το βαρρόα. Τα φάρμακα της Προηγμένης Ομοιοπαθητικής, ενισχύουν το αμυντικό σύστημα της μέλισσας, και την κάνουν δυνατή και ακμαία.
Όταν η μέλισσα είναι δυνατή και ακμαία, δεν την πλησιάζει το συγκεκριμένο τσιμπούρι που λέγεται βαρρόα. Έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες, η μία από τις οποίες είναι αρκετά επιβεβαιωμένη, ότι όταν ο οργανισμός της μέλισσας είναι δυνατός και ακμαίος, εκπέμπει μία μυρωδιά, ένα είδος φερομόνης, που απωθεί το βαρρόα και έτσι το τσιμπούρι δεν την πλησιάζει.
Γι’ αυτόν τον λόγο, όλοι οι μελισσοκόμοι οπουδήποτε και αν βρίσκονται, προσπαθούν να ενισχύσουν το αμυντικό σύστημα, την υγεία και την αποδοτικότητα των μελισσιών για να μην προσβάλλονται από το βαρρόα.
Ισχυρός σύμμαχος στη προσπάθεια αυτή, είναι τα φάρμακα της Προηγμένης Ομοιοπαθητικής, τα οποία σύμφωνα με μεγάλο όγκο μαρτυριών κάνουν τις μέλισσες ανθεκτικές στην προσβολή από το τσιμπούρι των μελισσών που ονομάζεται βαρρόα.
Η φυσική απώθηση των παρασίτων μέσω της ενίσχυσης των αμυντικών μηχανισμών με τις οποίες είναι προικισμένη η μέλισσσα, είναι μια πολύ ασφαλής μέθοδος για την αντιμετώπιση του βαρρόα, και τα φάρμακα της Προηγμένης Ομοιοπαθητικής που διαλύονται στο νερό με το οποίο ποτίζονται οι μέλισσες, είναι ένας από τους ισχυρότερους συμμάχους του σύγχρονου μελισσοκόμου.
