Skip to main content

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ Ή Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ;

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ Ή Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ;

Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δίνει ενέργεια στον οργανισμό, σε ρυθμό μεγαλύτερο από εκείνο με τον οποίο ο ασθενής χάνει ενέργεια λόγω της ασθένειας του. Έτσι δημιουργείται ένα θετικό ισοζύγιο ενέργειας με αποτέλεσμα να καλύπτει ο οργανισμός τις ενεργειακές του ανάγκες και να θεραπεύεται.

Επειδή η ομοιοπαθητική είναι ιδιοσυγκρασιακή και ολιστική θεραπευτική προσέγγιση, αποσκοπεί στο να κλείσει τις ενεργειακές πληγές του οργανισμού που τον οδηγούν σε ενεργειακή ένδεια και εξ αυτού σε απώλεια της υγείας του. Του δίνει δηλαδή τη δυνατότητα να ξοδεύει λιγότερη ενέργεια από όση αποταμιεύει.

Για τον λόγο αυτό το συγκεκριμένο σχόλιο το έγραψα με αφορμή ένα άρθρο του έγκριτου δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη με τίτλο «Η οικονομική ομοιοπαθητική» το οποίο δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή, 29.1.2012 και αναφέρει επί λέξει.

«Σε όλο τον κόσμο ξέρουν ότι για να γίνει βιώσιμο ένα χρέος δεν αρκεί το “κούρεμά” του. Πρέπει να σταματήσει και η τροφοδοσία του. Πρέπει το κράτος να ξοδεύει για τη λειτουργία του λιγότερα απ’ όσα εισπράττει. Να το πούμε αλλιώς. Αν το 2009 “κουρεύαμε” όλο το χρέος και συνεχίζαμε την ίδια πολιτική με 24 δισ. πρωτογενές έλλειμμα, ακόμη κι αν μάς χάριζαν μηδενικά επιτόκια, το 2019 θα είχαμε πάλι χρέος 100% του ΑΕΠ. Ακόμη κι αν η οικονομία δεν ήταν σε ύφεση 2% όπως ήταν το 2009.  Στο γεγονός ότι τα ελλείμματα τροφοδοτούν το χρέος συμφωνούν όλοι: αριστεροί και δεξιοί. Οι μόνοι που διαφωνούν είναι οι Έλληνες· αριστεροί και δεξιοί. Στη χώρα μας βρίσκουμε διάφορες έννοιες για να παραμερίζουμε τα προφανή. Ένα από αυτά είναι η “ανάπτυξη”, η οποία ως γνωστόν στην Ελλάδα σημαίνει να παράγουν οι άλλοι τα προϊόντα κι εμείς να τα διακινούμε μεταξύ μας. Ας μην ξεχνάμε ότι την περίοδο 1995-2004, παρά τη μεγάλη ονομαστική ανάπτυξη της οικονομίας το χρέος διογκώθηκε από το 101% του ΑΕΠ το 1995, στο 114% του ΑΕΠ το 2004 (OECD Factbook 2009: Economic, Environmental and Social Statistics). Ειρωνική σημείωση: 8,5 δισ. από τα δανεικά που τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε να καλύψουμε φέτος, είναι ομόλογα του 2002, τότε που η ανάπτυξη έτρεχε με 3,8%. (Το μεγαλύτερο μέρος από τα δανεικά που σκάνε τους επόμενους μήνες, δηλαδή 14,5 δισ., είναι ομόλογα του 2009. Είναι αυτά για τα οποία ο κ. Χρυσοχοΐδης κλαίει που δεν πήραμε περισσότερα). Σε όλο τον κόσμο, λοιπόν, συμφωνούν ότι για να εξυγιανθεί μια οικονομία πρέπει το κράτος να συμμαζέψει τις δαπάνες και τα έσοδα. Μόνο στην Ελλάδα διάφοροι διακηρύσσουν την οικονομική ομοιοπαθητική: η πληγή του ελλείμματος, που αιμορραγεί ακατάσχετα, θεραπεύεται ανοίγοντας μια μεγαλύτερη πληγή. Και αυτό το βαφτίζουν κεϊνσιανισμό. Μιλώντας τις προάλλες στη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης είπε κάτι σωστό για τους όψιμους Κεϊνσιανούς: “Ο Κέινς… φρόντισε να έχει στο βιβλίο του μονές και ζυγές σελίδες. Υπάρχουν, λοιπόν, οι επιλεκτικοί αναγνώστες του Κέινς, οι οποίοι διαβάζουν μόνο τις ζυγές σελίδες. Συγκεκριμένα διάβασαν εκείνα τα κομμάτια που έλεγαν ότι σε συνθήκες ύφεσης προτείνεται η παρέμβαση του κράτους μέσω μιας δημοσιονομικής επεκτατικής πολιτικής, προκειμένου να καταφέρουμε να ανέβει η ζήτηση σε ικανοποιητικά επίπεδα και με αυτόν τον τρόπο να ξεπεραστεί η ύφεση. Εάν, όμως, κάποιος έμπαινε στον κόπο να διαβάσει και τις μονές σελίδες του έργου, θα έβλεπε ότι ο Κέινς συνέχιζε λέγοντας ότι μετά, όταν αποκαθίστανται οι ισορροπίες και η οικονομία επανέρχεται στην ανάπτυξη, τότε η χώρα έχει την υποχρέωση, καθ’ όλο το διάστημα που έχει θετικούς ρυθμούς, να φροντίζει όχι μόνο να μειώνει τα ελλείμματα, αλλά να δημιουργεί πλεονάσματα μέσα από τα οποία θα απορροφούσε όλο το χρέος που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια των ελλειμμάτων”. Η Ελλάδα αμέλησε. Έτσι πληρώνει αυτό δεν έκανε την περίοδο της υψηλής -έστω με πήλινα πόδια- ανάπτυξης, 1996-2007. Δεν μείωσε το χρέος ώστε τώρα να έχει το περιθώριο για επεκτατικές πολιτικές ή έστω να χρηματοδοτήσει ένα ευπρεπές κοινωνικό κράτος για όσους πλήττονται. Αυτό ήταν το “μοιραίο λάθος” της οικονομίας που διέπραξε και ο κ. Σημίτης. Δεν ήταν το Μνημόνιο ή η “ρήτρα ύφεσης”, όπως είπε ο ίδιος στο Βερολίνο. Διότι και τα δύο δεν εξαρτώνται μόνο από μας. Εξαρτώνται κυρίως από εκείνους που δίνουν τα λεφτά.» 

«Μόνο στην Ελλάδα διάφοροι διακηρύσσουν την οικονομική ομοιοπαθητική: η πληγή του ελλείμματος, που αιμορραγεί ακατάσχετα, θεραπεύεται ανοίγοντας μια μεγαλύτερη πληγή.»

Αυτό το κάνουν κάποιοι άσχετοι με την έννοια ομοιοστασία και με πλήρη άγνοια των φυσικών νόμων που διέπουν τις συνθήκες υγείας και νόσου ενός ζωντανού συστήματος όπως είναι η κοινωνία και το κράτος που είναι ένας ζωντανός οργανισμός με ανοσοποιητικό σύστημα και τη δική του ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία.

Αυτό δεν το κάνει η ομοιοπαθητική.

Η ομοιοπαθητική δεν θεραπεύει ένα «πάθος» με ένα όμοιο και μεγαλύτερο «πάθος».

Αντίθετα θεραπεύει ένα «πάθος» με ένα θεραπευτικό μέσον που έχει μεν τη δυνατότητα σε ακατέργαστη μορφή να δημιουργεί ένα όμοιο «πάθος», το οποίο όμως δεν δίδεται στον ασθενή σε ακατέργαστη μορφή, αλλά μετά από ειδική κατεργασία ώστε να κινητοποιεί το αμυντικό σύστημα του οργανισμού. Η ειδική αυτή επεξεργασία που χαρακτηρίζεται από πολύ υψηλές αραιώσεις αποσκοπεί ακριβώς στο να χάσει το θεραπευτικό μέσον κάθε νοσογόνο δύναμη λόγω της υψηλής αραίωσης του, αλλά να διατηρήσει την ικανότητα του για διέγερση του οργανισμού σε άμυνα κατά της ασθένειας.

Η δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου είναι όμοια και παράλληλη με τη δράση των εμβολίων.

Το εμβόλιο προέρχεται από τον λοιμογόνο παράγοντα που έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει στον οργανισμό το ίδιο «πάθος» δηλαδή την ίδια λοίμωξη, αλλά λόγω της υψηλής του αραίωσης χάνει τη λοιμογόνο δύναμη του και διατηρεί μόνο τη δύναμη να κινητοποιεί την άμυνα του οργανισμού.

Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δίνει ενέργεια στον οργανισμό, σε ρυθμό μεγαλύτερο από εκείνο με τον οποίο ο ασθενής χάνει ενέργεια λόγω της ασθένειας του. Έτσι δημιουργείται ένα θετικό ισοζύγιο ενέργειας με αποτέλεσμα να καλύπτει ο οργανισμός τις ενεργειακές του ανάγκες και να θεραπεύεται.

Είναι όμως πολύ σημαντικό να τονίσουμε ότι στον οργανισμό την ενέργεια δεν την διαχειρίζεται ένας υπουργός ή ένα πολιτικό κόμμα με βάση το προσωπικό του συμφέρον, αλλά το κεντρικό όργανο διαχείρισης ενέργειας του οργανισμού το οποίο δρα με βάση τους φυσικούς νόμους και στοχεύει αυστηρά στην επαναφορά της ομοιοστασίας του οργανισμού.

Αν τώρα θέλαμε να μιλήσουμε για την οικονομία με όρους ομοιοπαθητικής, θα λέγαμε ότι βασικό είναι η ύπαρξη ενέργειας, δηλαδή χρήματος, το βασικότερο όμως είναι η σωστή διαχείριση αυτού του χρήματος, ώστε να μην καταλήξει στις τσέπες κάποιων, αλλά να χρησιμοποιηθεί με στόχο την αποκατάσταση της ομοιοστασίας στο κράτος που νοσεί.

Ταυτόχρονα όμως, όπως βλέπουμε και στον ίδιο τον εαυτό μας, όταν αρρωστήσουμε περιοριζόμαστε για να μη σπαταλάμε ενέργεια, ενώ ταυτόχρονα τρώμε και κοιμόμαστε καλλίτερα για να αυξήσουμε τα ενεργειακά μας έσοδα. Κάνουμε δηλαδή αυτό που πολύ σωστά αναφέρει ο έγκριτος δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης ότι θα έπρεπε να κάνει και το κράτος. Δηλαδή να συμμαζέψει τις δαπάνες και να αυξήσει τα έσοδα του.

Σε κάθε περίπτωση η δράση στη διαχείριση μιας οικονομικής κρίσης θα μπορούσε να προσομοιωθεί με τη δράση της ομοιοπαθητικής που δεν είναι παρά η διαχείριση μιας ενεργειακής κρίσης με στόχο την αποκατάσταση της ομοιοστασίας στον πάσχοντα από την κρίση οργανισμό.

Συμφωνώ επομένως με τον Π. Μανδρβέλη όταν αναφέρει: «Σε όλο τον κόσμο ξέρουν ότι για να γίνει βιώσιμο ένα χρέος δεν αρκεί το “κούρεμά” του. Πρέπει να σταματήσει και η τροφοδοσία του. Πρέπει το κράτος να ξοδεύει για τη λειτουργία του λιγότερα απ’ όσα εισπράττει.»

Η απλή αυτή λογική προσέγγιση που συνάδει απόλυτα και με τους φυσικούς νόμους, ισχύει και για την ομοιοπαθητική ιατρική.

Επειδή η ομοιοπαθητική είναι ιδιοσυγκρασιακή και ολιστική θεραπευτική προσέγγιση, αποσκοπεί στο να κλείσει τις ενεργειακές πληγές του οργανισμού που τον οδηγούν σε ενεργειακή ένδεια και εξ αυτού σε απώλεια της υγείας του. Του δίνει δηλαδή τη δυνατότητα να ξοδεύει λιγότερη ενέργεια από όση αποταμιεύει.

Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δίνει στον οργανισμό την απαιτούμενη ενέργεια ώστε να αντιμετωπίσει την ασθένεια που είναι ενεργοβόρα και έτσι να μπορέσει να αναρρώσει.

Συμφωνώ επίσης με τον Πάσχο Μανδραβέλη όταν αναφέρει: «Η Ελλάδα αμέλησε. Έτσι πληρώνει αυτό που δεν έκανε την περίοδο της υψηλής -έστω με πήλινα πόδια- ανάπτυξης, 1996-2007. Δεν μείωσε το χρέος ώστε τώρα να έχει το περιθώριο για επεκτατικές πολιτικές ή έστω να χρηματοδοτήσει ένα ευπρεπές κοινωνικό κράτος για όσους πλήττονται.»

Από την πλευρά της ομοιοπαθητικής αυτό αντιστοιχεί σε έναν άνθρωπο που όταν διάγει την περίοδο της νιότης και της δύναμης του, προβαίνει σε κάθε είδους καταχρήσεις και ξοδέματα χωρίς να προνοεί για το μέλλον με αποτέλεσμα να αρρωσταίνει  αργότερα και να βρίσκεται σε έσχατη ένδεια λόγω της αμέλειας του.

Σπύρος Διαμαντίδης ιατρός