ΟΙΚΟΓΕΝΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΣ ΠΥΡΕΤΟΣ

Σ.Π γυναίκα 51 ετών

Επισκέφθηκα τον κ. Διαμαντίδη το 1985. Και ήταν η τελευταία μου ελπίδα καθώς είχα γνωρίσει πολλές ειδικότητες ιατρών, είχα νοσηλευθεί δύο φορές σε νοσοκομεία, με τα συμπτώματα της ασθένειας που με ταλαιπωρούσε να επιδεινώνονται και κυρίως να αποδίδονται σε ψυχολογικές διαταραχές. Περιοδικοί υψηλοί πυρετοί, πλευροδυνία, αφόρητος πόνος στην αναπνοή, στην παραμικρή κίνηση, με οδήγησαν πολλές φορές στο εφημερεύον  νοσοκομείο. Έλεγχοι γίνονταν, τα αποτελέσματα όμως δεν επιβεβαίωναν απολύτως τίποτα. Κάθε μήνα, η ίδια επαναλαμβανόμενη ιστορία. Δύο ημέρες άδεια  από τη δουλειά, καθισμένη στον καναπέ μέρα και νύχτα μια και δε μπορούσα να ξαπλώσω, να πονώ και να αγωνίζομαι να αναπνεύσω, να νοιώθω πως πνίγομαι, να παίρνω τελικά βαθειά ανάσα και να ουρλιάζω, δίχως φαγητό, νερό και πάλι από την αρχή. Μετά το 2ήμερο δίχως πυρετό, με λιγότερο πόνο, ξανά στη δουλειά, στην πίεση, στο τρέξιμο.

Εν μέσω της μετάθεσής μου στη Λήμνο με ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα, γνώρισα τον κ. Διαμαντίδη. Ήταν η ηρεμία που εξέπεμπε: Το γεγονός πως το 1985, ήταν ο μοναδικός ιατρός που κράτησε το ιστορικό μου σε υπολογιστή:. Γεγονός είναι πως πέταξα από πάνω μου τη διάγνωση ΝΦΔ (Νευροφυτικές Διαταραχές) και μαζί με τις βαλίτσες και τα ομοιοπαθητικά φάρμακά μου, ταξίδεψα για την όμορφη Λήμνο. Δίχως τηλέφωνο, στην ουρά των θαλάμων του ΟΤΕ, πίσω από τους στρατιώτες γινόταν η επικοινωνία μας. Και τα ομοιοπαθητικά  φάρμακά μου, ταξίδευαν μόνα τους κάθε φορά από την Αθήνα και τα παραλάμβανα γεμάτη χαρά - κάποιος με σκέφτεται-!

Και ο πυρετός έγινε 38 και τον αφόρητο πόνο τον άντεχα, ήμουν στη δουλειά κάθε μέρα, στην πίεση στις 24ωρες υπηρεσίες, στις ασκήσεις, στο στρατόπεδο. Σήμερα, μετά από γενετικό έλεγχο, γνωρίζω πως πάσχω από Οικογενενή Μεσογειακό Πυρετό. Παίρνω καθημερινά κολχικίνη. Εξακολουθώ όμως να θυμάμαι με τρυφερότητα εκείνη την επώδυνη περίοδο της ζωής μου. Υπήρχε κάποιος που νοιαζόταν για μένα. Ευχαριστώ...