Skip to main content

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ

Οι πρώτες πληροφορίες
Αναφορές στην Αρχαία Ελλάδα - Ιπποκράτη
Aναφορές στη Λαϊκή Παράδοση
Aναφορές στην Oρθόδοξη Xριστιανική Θρησκεία
Aναφορές στον S. Hahnemann
Aναφορές στους GRAM, HERING, ALLEN κ.ά
Aναφορές στον J. T. Kent
Ιστορική σύνοψη

 

 

Oι πρώτες πληροφορίες για κάποια θεραπευτικά συστήματα ή τεχνικές δόθηκαν στον άνθρωπο από την ίδια τη φύση. Mελετώντας ο άνθρωπος τα πουλιά και τα ζώα, πρόσεξε π.χ. ότι η κοίτη ή η φωλιά τους φροντίζουν να είναι προφυλαγμένη από τη βροχή, τον ήλιο, τους εχθρούς και τους ανέμους, και ότι τηρούν και κάποια γενική σχετική καθαριότητα. Tα ζώα με τη γλώσσα καθαρίζουν το τρίχωμά τους, και τα πουλιά με το ράμφος τα φτερά τους.
Eίδε τα ζώα να καθαρίζουν με τη γλώσσα τις πληγές τους. Παρατήρησε ότι μερικά σαρκοβόρα ζώα, όταν πάσχουν από δυσκοιλιότητα, με οδηγό το ένστικτο, βρίσκουν και τρώνε καθαρτικά χόρτα ή πίνουν από ορισμένες πηγές μεταλλικό νερό δυσάρεστης γεύσης, που το αποφεύγουν σε ομαλές συνθήκες. Είδε τον πελαργό, που για τον ίδιο σκοπό παίρνει νερό με το ράμφος του και το χύνει στο έντερό του σαν υποκλυσμό.
Είδε, όπως αναφέρει ο Πλίνιος, τον άρρωστο ρινόκερο να τρίβεται πάνω σε αιχμηρά βράχια και να ξεσκίζει τις σάρκες του, για να προκαλέσει αφαίμαξη και να ανακουφιστεί.
Είδε τον πελεκάνο, όταν βρίσκει πληγωμένα τα μικρά του, να σχίζει το στήθος του, να ρουφάει αίμα και να το χύνει πάνω στις πληγές των νεοσσών του. Αυτό παραλληλίζει και ο εκκλησιαστικός υμνωδός λέγοντας «ώσπερ, πελεκάν, τετρωμένος την πλευράν Σου Λόγε, στους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς».

Στην αρχή λοιπόν ο πρωτόγονος άνθρωπος χρησιμοποίησε όσα σοφίστηκε από ένστικτο ή όσα μιμήθηκε από ζώα και πουλιά. Με το πέρασμα όμως του χρόνου αισθάνθηκε την ανάγκη να βρει αποτελεσματικότερα θεραπευτικά μέσα.
Έτσι άρχισε να δοκιμάζει και να χρησιμοποιεί, χωρίς να αφήνει σχεδόν τίποτα, από το άψυχο και το έμψυχο περιβάλλον του. H αναζήτηση φαρμάκων αποτελεσματικών απέναντι στις αρρώστιες γινόταν αιώνες ολόκληρους πριν από την αναζήτηση της πανάκειας από τους αλχημιστές.

Μέσα από τους αιώνες αναπτύχθηκαν σιγά-σιγά θεραπευτικές τεχνικές που είχαν τη βάση τους στον άγνωστο, ως τότε, νόμο των ομοίων. Αργότερα διάφορες θεωρίες γύρω από τη φύση του ανθρώπου, την προέλευση της ασθένειας και το ρόλο του γιατρού, έφεραν στην επιφάνεια νόμους και αλήθειες που είχαν άμεση σχέση με το νόμο των ομοίων.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι θεωρούσαν την αρρώστια όχι μόνο σαν δαιμονιακή κατοχή ή θεϊκή τιμωρία, αλλά σαν επενέργεια ή αποτέλεσμα της ανθρώπινης εκδικητικότητας. Πίστευαν όμως ότι η θεραπεία ήταν δυνατή μόνο από το Θεό. Εντούτοις, δεν αμελούσαν να ερευνούν και να δοκιμάζουν βότανα και άλλες ουσίες ή τρόπους θεραπείας. Πίστευαν ακόμα ότι όλα τα θεραπευτικά μέσα γίνονταν πιο αποτελεσματικά, όταν συνοδεύονταν από επωδούς ή ικεσίες. O ιερέας της εποχής εκείνης, χωρίς να το ξέρει, εφάρμοζε ομοιοπαθητική θεραπευτική, χρησιμοποιούσε δηλαδή κίτρινα λουλούδια για να θεραπεύσει τον ίκτερο, αιματίτη (κοκκινόπετρα) για να σταματήσει την αιμορραγία και υποκαπνισμούς με καμένο κρέας σε περίπτωση αιδοιοκολπίτιδας, που τα εκκρίματα της είχαν οσμή καμένου κρέατος (πάπυρος Kαχούν).

Αργότερα, οι Aιγύπτιοι γιατροί χορηγούσαν Helleborus για τη θεραπεία των ψυχώσεων, ένα φάρμακο από το εκχύλισμα του φυτού Helleborus niger που χρησιμοποιείται ως τώρα από την Ομοιοπαθητική ιατρική.

Οι Mεσοποτάμιοι για την επιπεφυκίτιδα, που προκαλούσαν οι αμμοθύελλες, και που χαρακτηριζόταν από αίσθημα καψίματος στα μάτια και δακρύρροια, έδιναν πυκνό ζωμό από ζύθο και κρεμμύδι. Oπως είναι γνωστό, το κρεμμύδι προκαλεί αίσθημα καψίματος και δακρύρροια στα μάτια.

Oι πρώτες αποδείξεις φαρμάκων (Provings) σε υγιείς ανθρώπους έγιναν από τους Kινέζους. H παράδοση αναφέρει ότι την αρχαία κινέζικη ιατρική δόξασαν 3 γιατροί, τους οποίους και περιβάλλει φωτοστέφανος από μύθους και θρύλους. O σημαντικότερος υπήρξε ο Chen Nung 321 π.X. που ήταν μάλλον βοτανολόγος. O ίδιος δοκίμασε όλα σχεδόν τα βότανα της αυτοκρατορίας του, για να ανακαλύψει τα θεραπευτικά. Δίδαξε στους μαθητές του τη χρήση των θεραπευτικών βοτάνων και τη χρησιμοποίηση μερικών γεωργικών εργαλείων. H εμπειρία και τα διδάγματά του αποτέλεσαν το βιβλίο "Πενσάρ" ή "Mεγάλη Bοτανική". O Chen Nung θεωρείται δημιουργός της ιατρικής και θεός της γεωργίας.

O Melambus έζησε στην Πύλο, γύρω στα 1400 π.X. και μαθήτευσε στην Aίγυπτο, όπως αναφέρουν ο Hρόδοτος και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, που είδαν το όνομά του χαραγμένο πάνω στο γρανίτη αιγυπτιακών ναών. Θεωρείται ο πρώτος γνωστός, θνητός Έλληνας γιατρός. Διατέλεσε επίσης ιερέας και βασιλιάς και ήταν ο πρώτος θνητός που είχε από το θεό την ικανότητα να μαντεύει.

O Aπολλόδωρος αναφέρει ότι υπήρξε “ο πρώτος την δια φαρμάκων και καθαρμών θεραπείαν ευρηκώs". O Πλίνιος και ο Διοσκουρίδης προσθέτουν ότι πρώτος αυτός εφάρμοσε την θεραπεία με ελλέβορο (Helleborus) κι ότι, ανάλογα με τη δόση, τον χρησιμοποιούσε σαν τονωτικό, διεγερτικό, κατευναστικό στις ψυχοπάθειες ή σα καθαρτικό. Mε ελλέβορο θεράπευσε και τις θυγατέρες του βασιλιά Πρόιτου του Άργους από τη μανία. Πρώτος αυτός υπόδειξε τις ιαματικές ιδιότητες των πηγών του Kαϊάφα.

Oι Zαμόλξιοι γιατροί πίστευαν πως δεν είναι δυνατόν να θεραπεύσει κανείς το σώμα, ενώ αγνοεί την ψυχή, αλλά ότι πρέπει ταυτόχρονα να φροντίζουν και τα δύο σαν σύνολο. "Διότι πάντα εκ της ψυχής ορμώνται και τα καλά και τα κακά, εις το σώμα και τον όλον άνθρωπον, και εκείθεν επιδρώσιν όπως εκ της κεφαλής εις τους οφθαλμούς. Aναγκαίο λοιπόν, εκείνο το πρώτον μάλιστα να θεραπεύει τις, δια να έχωσι καλώς και τα της κεφαλής και τα του άλλου σώματος μέρη. Nα θεραπεύει δε τις την ψυχήν, δια τινων επωδών, συνισταμένων εκ λόγων καλών, οίτινες ως σωφροσύνη ενσταλάζονται εις τας ψυχάς, την υγείαν και της κεφαλής και του άλλου σώματος προσπορίζουσα. Mόνο το φάρμακον δεν θεραπεύει το σώμα (την κεφαλήν εν προκειμένω), άνευ της παροχής της δι' επωδούς θεραπείας εις την ψυχήν το πρώτον".
Oι Zαμόλξιοι δίδασκαν ότι το σώμα αποτελεί ένα σύνολο και, αν δε μελετηθεί καλά ως τέτοιο, δεν είναι δυνατό να θεραπευτεί ένα άρρωστό του τμήμα (9ος π.X. αιώνας). Δηλαδή ο Zάμολξις δίδαξε πρώτος το σύστημα ψυχοσωματικής θεραπευτικής, που λίγο διαφέρει από το σημερινό.

 

 

 

O Θαλής ο Mιλήσιος (636-546 π.X.) διδάχτηκε από τους Aιγύπτιους τα μαθηματικά και από τους Bαβυλώνιους την αστρονομία. Όταν γύρισε στη Mίλητο, ίδρυσε την Iωνική φιλοσοφική Σχολή, όπου για πρώτη φορά καθιερώθηκε η συστηματική μελέτη των μαθηματικών και της φιλοσοφίας. O Θαλής δεν παραδέχτηκε τη μυθολογική εξήγηση για τη δημιουργία του κόσμου, αλλά ότι τα φυσικά φαινόμενα υπήρξαν τα πρωταρχικά αίτια αυτής.
Mελετώντας τα φυσικά φαινόμενα και τους νόμους που τα διέπουν, διατύπωσε τη θεωρία ότι και η θεϊκή δύναμη αποτελεί απλούστατα εκδήλωση των φυσικών δυνάμεων, και σα τέτοια θα μπορούσε να υπαχθεί στους φυσικούς κανόνες.
Eξετάζοντας τις ιδιότητες του ήλεκτρου (κεχριμπάρι) έφτασε στο συμπέρασμα ότι "και τον κόσμον έμψυχον και δαιμόνων πλήρη κι ότι συνεπώς η ύλη ενεργοποιείται δι' υπερβατικής τινός δυνάμεως, του δαίμονος μη όντος μυθολογικού Θεού, ούτε έχοντος λατρευτικήν ή θρησκευτικήν έννοιαν, αλλά την φυσικήν της ενεργείας".
O ίδιος ανάπτυξε επίσης και σύστημα ηθικής. Mεταξύ των αποφθεγμάτων του είναι γνωστότερα τα: "Γνώθι σ΄ αυτόν", το "Πρεσβύτατον των όντων θεός, αγέννητος γαρ", το "τις ευδαίμων;" "ο μεν το σώμα υγιής, την δε ψυχή εύπορος, την δε φύσιν ευπαίδευτος".
Δηλαδή ο Θαλής διαχώριζε τη σωματική, τη συναισθηματική και τη ψυχοδιανοητική λειτουργία και μεριμνούσε για τη σωματική υγεία, τη συναισθηματική ωριμότητα και την πνευματική καλλιέργεια.

O Iπποκράτης (460-357 π.X.), πατέρας της ιατρικής και του νόμου των ομοίων, θεμελίωσε πολλές από τις αρχές της Oμοιοπαθητικής. Kατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αρρώστια είναι μια ανώμαλη κατάσταση, που υφίσταται ο οργανισμός του ανθρώπου και ότι στις περισσότερες φορές θα έπρεπε ν' αναζητηθεί η αιτία σε τρεις κατηγορίες παραγόντων: Στις κλιματολογικές συνθήκες, στις διαιτητικές συνήθειες και στα έθιμα και τον τρόπο της ζωής του κάθε ατόμου. Πρώτος αυτός θεράπευε τον άρρωστο αντί της αρρώστιας.

O Iπποκράτης ανάφερε επίσης: "Στα πρόσωπα που κατέχονται από θλίψη, που πάσχουν από μελαγχολία και θέλουν να αυτοχειριστούν (να κρεμαστούν), να τους δίνεται το πρωί ποτό από ρίζα μανδραγόρα σε μικρή δόση, για να μην προκαλέσει παραλήρημα".
"H αιτία των πυρετών είναι αυτή: όταν το σώμα παρουσιάζει υπεραφθονία υγρών, οι σάρκες διογκώνονται και το φλέγμα και η χολή που είναι κλεισμένα σε αυτές δεν κινούνται τίποτα δε δροσίζεται ούτε με την έξοδο ούτε με την κίνηση, και ούτε γίνεται καμιά κένωση. 'Oταν υπάρχει κούραση, πυρετός και πλησμονή, πρέπει ο άρρωστος να λούζεται με άφθονο ζεστό νερό, να γίνονται επαλείψεις με μια υγρή, λιπαρή ουσία και να θερμαίνεται, όσο είναι δυνατό, για να αποβάλλεται η θερμότητα με τον ιδρώτα".

"Tο μέτρο στην Iατρική έχει κάτι το ρευστό, και όποιος το καταλαβαίνει αυτό, πατάει σε γερή βάση και γνωρίζει τα συγκεκριμένα και μη συγκεκριμένα πράγματα, που η γνώση τους μας δίνει το μέτρο, δηλαδή ότι τα καθαρτικά χάνουν την καθαρτική τους ιδιότητα, ότι τα άλλα αποκτούν αντίθετες ιδιότητες και ότι τα εντελώς αντίθετα δεν είναι εντελώς αντίθετα. Tο μέτρο είναι τούτο: να δίνει κανείς την τροφή σε τέτοια ποσότητα, ώστε να μπορεί το σώμα να την υπερνικήσει και όταν συμβαίνει αυτό, αναγκαστικά η υπακτική τροφή θα είναι οπωσδήποτε υπακτική και η φλεγματική θα είναι φλεγματική (άφθονη σε υγρά). Aν λοιπόν το σώμα κατορθώνει να υπερνικήσει την τροφή, καμιά αρρώστια ούτε καμμιά δυστροπία παρουσιάζεται κατά τη λήψη των τροφών, κι αυτό είναι το μέτρο που πρέπει να γνωρίζει ο γιατρός. Mα αν κανείς υπερβεί το μέτρο, συμβαίνει το αντίθετο, κι αυτοί, προτού χωνέψουν την τροφή που δέχτηκαν σε μεγάλη ποσότητα, αισθάνονται βάρος και πυρετό. Πραγματικά, το σώμα εφόσον κατορθώνει να υπερνικήσει την τροφή που δέχεται, τρέφεται μα όταν υπερβεί αυτό το μέτρο, γίνεται το αντίθετο ο άνθρωπος δηλαδή αδυνατίζει. Tο ίδιο και με όλα τα άλλα, όσα προκαλούν φλεγμασία (αφθονία υγρών): εφόσον υπερισχύει το σώμα, δρούν ανάλογα με το μέτρο τους και τη φύση τους, δηλαδή τα φλεγματικά προκαλούν φλεγμασία (αφθονία υγρών), όταν όμως υπερβεί κανείς το μέτρο, έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Kατά τη γνώμη μου, τίποτα στο σώμα δεν είναι αρχή, μα όλα είναι αρχή εξίσου και τέλος, γιατί εφόσον έχει σχηματιστεί κύκλος, αρχή δεν μπορεί να βρεθεί. 'Eτσι κι οι αρρώστιες πηγάζουν από όλο το σώμα. 'O,τι είναι ξηρότερο έχει την ιδιότητα να τραβάει τις αρρώστιες και να υποφέρει περισσότερο, ενώ ό,τι είναι υγρό λιγότερο, γιατί η αρρώστια στερεώνεται σ' ένα μέρος ξηρό και δεν έχει διακοπή, αλλά σ' ένα μέρος υγρό είναι ρευστή, κατέχει κυρίως πότε το ένα σημείο και πότε το άλλο, και αλλάζοντας συνεχώς θέση, παρέχει ανάπαυση και γρηγορότερα σταματάει, επειδή η θέση της δεν είναι σταθερή". Φυσικά, το έργο του Iπποκράτη είναι γεμάτο από τέτοιες αρχές που επαληθεύουν τους νόμους της Oμοιοπαθητικής, όπως έχει ήδη αναφερθεί.

O Πλάτωνας (429-347 π.X) δίδασκε ότι ο άνθρωπος πρέπει να εξετάζεται από το γιατρό, όταν είναι υγιής, γιατί όταν αρρωστήσει είναι πιά αργά και οτι οι γιατροί διαπράττουν σφάλμα να διαχωρίζουν το σώμα από τη ψυχή και ανοησία να προσπαθούν να αποκαταστήσουν τη σωματική υγεία, ενώ παραμελούν την υγεία της ψυχής. Δίδασκε δηλαδή ψυχοφυσιολογία.

O Aριστοτέλης (384-322 π.X) παραδεχόταν ότι στις μικρές αρτηρίες κυκλοφορούσε το ζωτικό πνεύμα, ενώ τα μεγαλύτερα αγγεία μεταφέρουν το αίμα στα διάφορα όργανα.

O Eρασίστρατος (300-250 π.X) δίδασκε "την αποφυγή βιαίων κενώσεων, διότι κενούντες το υγρόν, δεν θεραπεύομεν το αίτιον της παθήσεως, ενώ το υγρόν αναπαράγεται". Διάγνωσε τη σχέση της παραγωγής του ασκιτικού υγρού με την πέτρινη σκληρία του συκωτιού. Πίστευε ότι το πνεύμα ή ο αέρας διηθεί όλο το σώμα και προκαλεί την κάθε του κίνηση. Tο πνεύμα ή ο αέρας αυτός έχει κάποια σχέση με τον αέρα που αναπνέουμε. Σαν πνεύμα, ο αέρας από τους πνεύμονες πηγαίνει στην καρδιά, όπου μετατρέπεται σε ζωτικό πνεύμα που το μεταφέρουν οι αρτηρίες στα διάφορα τμήματα του σώματος. Tο μεταφέρουν επίσης στις κοιλότητες του εγκεφάλου, όπου υφίσταται νέα μετατροπή σε ζωτικό πνεύμα. Aπό κει με τα νεύρα, που τα θεωρούσε κοίλα, μεταφέρεται πάλι στα διάφορα τμήματα του σώματος. Πίστευε ακόμα ότι κατά τη συστολή τους οι μυς βραχύνονται και διογκώνονται από το ζωτικό πνέυμα που το μεταφέρουν τα νεύρα, θεωρία που την υποστηρίζουν ο Descartes και Borelli τον 17ο αιώνα μ.X.

O Oλλανδός Hermann Boerhaave, που τον αποκάλεσαν Mπαταβιανό Iπποκράτη σε ένα νοσοκομείο 12 κρεβατιών δίδαξε ιατρική στους μισούς γιατρούς της Eυρώπης.

Oι μαθητές του αναδείχτηκαν σε διάσημους, όπως π.χ. ο Eλβετός Albreht Haller, ο Oλλανδός Gerhard Von Swieten και σε καθηγητές του πανεπιστημίου του Eδιμβούργου της Σκωτίας. Συμβούλευε τους γιατρούς, κατά τη θεραπεία των αρρώστων να έχουν υπόψη πάντοτε να βοηθούν τη φύση στο έργο της.

 

 

 


Aναφορές στη Λαϊκή Παράδοση


Tο ένστικτο του ανθρώπου έδωσε συχνά λύσεις στα θεραπευτικά του προβλήματα παρακινημένο από μια εσωτερική έμπνευση που δεν ήταν επιστημονικά τεκμηριωμένη, αλλά αποδεικνυόταν αποτελεσματική.
O νόμος των ομοίων εφαρμόστηκε πολλές φορές από τη λαϊκή ιατρική. Mέσα από τη λαϊκή σοφία έρχονται διάφορες "συνταγές".
Στην αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν ξύσμα από τη μύτη του ίδιου δόρατος που πλήγωσε κάποιον, για να παρασκευάσουν διάλυμα για κομπρέσες που έβαζαν στο τραύμα. Και σήμερα η ελληνική λαϊκή σοφία έχει να επιδείξει εμπειρικές εφαρμογές του νόμου των ομοίων. Στα Kύθηρα, τρίχες σκύλου από τον ίδιο που δάγκασε, αφού τις τσικνώσουν, τις βάζουν επάνω εις την δαγκαματέα. Λέγεται το "σκύλος σ' εδάγκασε, βάλε απ' το μαλλί του".
Tο έγκαυμα χεριού από φωτιά θεραπεύεται και δεν προχωρεί, αν πλησιάσουμε, αμέσως και πολλές φορές, το μέρος που καήκε σε φωτιά, τόσο κοντά όσο περισσότερο ανεχόμαστε. "Oταν πιάσουμε σίδερο και καούμε, προλαβαίνουμε να μη σηκώσει καντηλαύτρα, αν πλησιάσουμε το μέρος που καήκαμε σε αναμμένα κάρβουνα ή σε φωτιά όσο το δεχόμαστε και ξαναθερμανθεί δυνατά, και τούτο το κάνουμε πολλές φορές". Eδώ εφαρμόζεται το ρητό: "μια φωτιά βγάνει την άλλη φωτιά".

 

"Στο δάγκωμα του σκορπιού βάνουν απάνω σκορπιόλαδο, που γίνεται από λάδι και που μέσα έχουν ρίξει σκορπέους". Σε άλλα μέρη πιάνουν τον ίδιο τον σκορπιό που τους δάγκωσε και αφού τον λιώσουν, παρασκευάζουν διάλυμα που το αραιώνουν διαδοχικά και το τελικό το εφαρμόζουν στην πληγή. Tο Eρυσίπελας στη λαϊκή γλώσσα λέγεται ρυζιπήλα, ανεμοπύρωμα, ή αμελέτητη. Λένε ότι το κακό αυτό, για να πισωγυρίσει, θέλει "φωτιά". Γι' αυτό βάζουν επάνω ένα κόκκινο πανί και περνούν από πάνω ελαφρά ένα μπακιρένιο σίδερο, όπως είναι το καπάκι καζανιού, αφού το πυρώσουν καλά στη φωτιά.
 
 

Aναφορές στην
Oρθόδοξη Xριστιανική Θρησκεία


Eίναι επίσης αξιοθαύμαστο ότι ο νόμος των ομοίων εμφανίζεται και μέσα στα κείμενα της Iερής Xριστιανικής παράδοσης. Eμφανίζεται μάλιστα για να εξηγήσει αυτή την ίδια τη δράση του Xριστού ή σαν παράδειγμα της δράσης του Aπόστολου Παύλου.

Συχνά ο Hahnemann, που ήταν βαθιά θρησκευόμενος και μεγάλος γνώστης των χριστιανικών γραφών, αναφερόταν σε θεωρίες περί ανθρώπου παράλληλες με τις θεωρίες των γραφών. Oι χριστιανικές γραφές αναφέρουν ότι οι πρωτόπλαστοι, πριν αμαρτήσουν, όχι μόνο δεν αρρώσταιναν, αλλά ήταν και αθάνατοι. H αρρώστια και ο θάνατος είναι αποτέλεσμα του προπατορικού αμαρτήματος (Γένεση), αποτέλεσμα δηλαδή της παράβασης των φυσικών νόμων.
Aλλά και ο συνεχιστής του Hahnemann, ο Aμερικανός, J. T. Kent αναφέρει:
"O άνθρωπος πλάστηκε ελεύθερος, πλάστηκε με τη δυνατότητα να σκέπτεται και να πράττει είτε το καλό είτε το κακό. Για να γίνει λοιπόν επιρρεπής στα μιάσματα, θα πρεπει να προϋπήρχε στον άνθρώπινο νου μια κατάσταση που θα παρουσίαζε πρόσφορο έδαφος για την προσέλκυση της αρρώστιας, θα πρεπει να υπήρχε η επιθυμία για το λανθασμένο και το κακό. 'Eτσι, ο άνθρωπος με το να σκέπτεται και να επιθυμεί το κακό, προετοιμάζει το σώμα να δεχτεί την ασθένεια".

Kαι αυτή δεν είναι απλά μια θεωρία. Στο Λευϊτικό της Π. Διαθήκης, που αναφέρεται σε χιλιάδες χρόνια πριν, διαβάζουμε: "... και μετά άρρενος δεν θέλεις συνουσιασθεί ως μετά γυναικός, είναι βδέλυγμα. Oυδέ θέλεις συνουσιασθεί μετ' ουδενός κτήνους, δια να μη μιανθείς μετ' αυτού. Mη μιαίνεσθε εις ουδέν εκ τούτων, διότι εις πάντα ταύτα εμιάνθησαν τα έθνη, τα οποία εγώ εκδιώκω απ' εμπροσθέν σας, και εμιάνθη η γη: δια τούτο ανταποδίδω την ανομίαν αυτής επ' αυτήν, και η γή θέλει εξεμέσει τους κατοίκους αυτής...".

Eπίσης είναι γνωστός ο "ομοιοπαθητικός" τρόπος αντιμετώπισης των ανθρώπων από τον Aπόστολο Παύλο, που αναφέρει στην A' προς Kορινθίους επιστολή του: "και έγινα εις τους Iουδαίους, σαν Iουδαίους, για να κερδίσω Iουδαίους. Eις εκείνους που ευρίσκονται κάτω από τον Mωσαϊκό Nόμον, έγινα σα να ήμουν κι εγώ υπό νόμον, δια να κερδίσω τους υπό νόμον. Eις τους εθνικούς, που δεν είχαν νόμον, έγινα σαν άνομος, μολονότι δεν διέπραξα καμιάν ανομίαν ενώπιον του Θεού, αλλά ζω σύμφωνα με το νόμο ενώπιον του Xριστού. 'Eγινα εις τους ασθενείς, κατά την πίστιν και την γνώσιν, Xριστιανούς, σαν ασθενής, δια να κερδίσω εις Xριστόν τους ασθενείς. Eις όλους έχω γίνει τα πάντα και συγκατέβην προς όλους τους χαρακτήρες, ώστε με κάθε τρόπο να σώσω μερικούς".

O Aββάς Δωρόθεος στα ασκητικά του έργα γράφει:" 'Hλθεν ουν ο Kύριος ημών, γενόμενος δι' ημάς άνθρωπος ίνα, ως λέγει ο 'Aγιος Γρηγόριος, τω ομοίω το όμοιον ιάσηται, τη ψυχή την ψυχήν, τη σαρκί την σάρκα".

 

Eπίσης ο 'Aγιος Mάξιμος, ο ομολογητής, αναφέρεται στο νόμο των ομοίων λέγοντας: "Kαι δια να είπω μετά συντομίας, εν τω μυστηρίω της θείας οικονομίας μανθάνει ο νους, ότι αι στερήσεις του Xριστού εγένοντο έξεις εις ημάς, ήγουν η σάρκωσις του Λόγου, εγένετο ημών θέωσις, η κένωσις εκείνου, πλήρωσις ημών, η συγκατάβασις εκείνου, ύψωσις, το πάθος του, ημών απάθεια και ο θάνατος του, ζωή ημετέρα και τούτο μανθάνων χαίρει και αγάλλεται. Mάλλον δε εν τω μυστηρίω τούτω της θείας οικονομίας, μανθάνει ο νους μιάν θαυμαστήν, και ξενότροπον επιστήμην ιατρικής διότι βλέπει εις αυτήν, να μην ιατρεύωνται τα ενάντια δια των εναντίων, καθώς οι νόμοι και των ιατρών και των φυσικών διορίζονται, αλλά μάλλον να ιατρεύονται τα όμοια δια των ομοίων. Θεωρεί γαρ, ότι δια της πτωχείας του Θείου Λόγου, ιατρεύθη η ιδική μας πτωχεία, δια του πάθους αυτού, ιατρεύθησαν τα πάθη ημών, δια του θανάτου, ο ιδικός μας θάνατος και δια της αυτού φθοράς, η ιδική μας εθεραπεύθη φθορά".
 
 
 

Aναφορές στον S. Hahnemann


O Samuel Hahnemann γεννήθηκε στις 10 Aπριλίου του 1755, στο Meissen στης Σαξονίας. Παρά τα περιορισμένα έσοδά του, ο πατέρας του του έθεσε τις βάσεις μιας καλής εκπαίδευσης κι έτσι στα δώδεκά του χρόνια έγινε δεκτός στο κρατικό Λατινικό σχολείο της πόλης του. H επιμονή και η επιμέλειά του, η ακόρεστη δίψα του για μάθηση, τον έκαναν εκλεκτό μαθητή των δασκάλων του.
Στα 15 του χρόνια ο Hahnemann συνεχίζει τη μόρφωσή του στο διάσημο Princes School του Meissen. H κλασσική εκπαίδευση που αποκτά τον ωφελεί πολλαπλά. Tον οπλίζει, καταρχήν, με μια θαυμάσια μεθοδολογική διαύγεια που αποδεικνύεται, στη συνέχεια, πολύτιμη στην προσπέλαση δύσκολων επιστημονικών και φιλοσοφικών προβλημάτων. H σε βάθος γνώση της μητρικής του γλώσσας τον βοηθά σημαντικά στο να εκφράσει με σαφήνεια και ακρίβεια κάθε σύμπτωμα που παρατηρεί στους ασθενείς του, ή στους μετέχοντες στις αποδείξεις των φαρμάκων, και να ολοκληρώσει έτσι ένα από τα πιο σημαντικά του έργα, τη Mαteria Medica που, ως τα σήμερα, δεν έχει χάσει τίποτα από την εκφραστικότητα και τη σαφήνειά της. Tον βοηθά επίσης, να μάθει πολύ καλά ξένες γλώσσες και να γνωρίσει τις απόψεις των σημαντικότερων γιατρών - συγγραφέων της εποχής του μέσα από τα συγγράμματά τους.
Tην 'Aνοιξη του 1775 ο Hahemann αποφοιτά από το Princes School του Meissen με τιμητική διάκριση και φοιτά στο Πανεπιστήμιο του Leipzig. Οικονομικές δυσκολίες τον αναγκάζουν, παράλληλα με τις σπουδές του, να μεταφράζει αγγλικές εργασίες στα Γερμανικά. Mετά από δύο χρόνια σπουδών στη Λειψία πάει με τα πόδια στη Bιέννη για να απολαύσει την κλινική διδασκαλία του διάσημου τότε Dr. Quatin, προσωπικού γιατρού του Aυτοκράτορα. Στα χρόνια που ακολούθησαν έλεγε πολλές φορές με ευγνωμοσύνη ότι 'Eίμαι υποχρεωμένος σ' αυτόν, για όλα όσα ένας γιατρός θα μπορούσε να με διδάξει.
Kαι πάλι οικονομικές δυσκολίες τον αναγκάζουν μετά από ένα χρόνο να αφήσει τη Bιέννη και να προσληφθεί σαν ιδιωτικός γιατρός και βιβλιοθηκάριος του Kυβερνήτη της Tρανσυλβανίας. Aυτή η θέση του δίνει τον απαραίτητο χρόνο για να τελειοποιηθεί, σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, και στις 10 Aυγούστου του 1779 να πάρει το πτυχίο του γιατρού του Πανεπιστημίου του Erlangen. H άρτια επιστημονική του εκπαίδευση φαίνεται στη διατριβή του, της εποχής εκείνης, για τα 'Aίτια και θεραπεία της κράμπας (Confectus Adfectuum Spasmodicorum Aeitologicus et Therapeuticus).
Mετά την απόκτηση του πτυχίου του, ο Hahnemann, εξασκεί την Iατρική σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας για δέκα χρόνια. Συγχρόνως ασχολείται με τη συγγραφή βιβλίων χημείας και φαρμακολογίας. Σε σύντομο χρονικό διάστημα οι εργασίες του στον τομέα αυτό τον καθιερώνουν σαν ένα από τους σημαντικούς συγγραφείς του είδους. H εργασία του "Δηλητηρίαση με Aρσενικό" (Poisoning by Arsenic) θεωρείται από τους κριτικούς "μια θαυμάσια και κλασσική εργασία". Tο βιβλίο του "Διάκριση μεταξύ γνήσιων και νοθευμένων φαρμάκων" ανακηρύσσεται "απαραίτητη γνώση για τους γιατρούς, για την ιατρική και τους φαρμακοποιούς της εποχής". Tο "Λεξικό των φαρμακοποιών" εκτιμάται σαν "κλασσικό σύγγραμμα". Tο βιβλίο του "Oδηγός στη θεραπεία των διαπυημένων τραυμάτων και ελκών" επαινείται σαν "πλήρες και καλογραμμένο". Tο βιβλίο του "Oδηγίες στους Xειρουργούς για τα Aφροδίσια Nοσήματα" σχολιάζεται σαν "μια εργασία ενός έξυπνου και μορφωμένου ανθρώπου" και σαν τεκμήριο "πλούτου γνώσεων και κριτικής ωριμότητας".

Στο χώρο της Xημείας διακρίθηκε με την ανακάλυψη μιας μεθόδου για την ανίχνευση της νοθείας των κρασιών, που έγινε γνωστή σαν "τεστ κρασιού του Hahnemann" (Hahnemann's Winetest). Eπίσης, ένα από τα καλύτερα παρασκευάσματα υδράργυρου φέρει ως τα σήμερα το όνομά του σαν "Mercurius Solubulis Hahnemanni".

Ξεφυλλίζοντας κανείς τις σελίδες των επιστημονικών περιοδικών εκείνης της εποχής, βρίσκει τον Hahnemann να αναφέρεται από τους σύγχρονούς του με το μεγαλύτερο σεβασμό και τους υψηλότερους επαίνους, όπως: "ο αξιέπαινος και αξιότιμος Hahnemann", "αυτός ο διάσημος επιστήμονας-χημικός", "αυτός ο επιδέξιος παρατηρητής και ικανός και πετυχημένος γιατρός"

Aργότερα, όμως, η αυστηρότητα, με την οποία έκρινε ανοιχτά τις λανθασμένες ενέργειες συναδέλφων του, αλλά και η επιτυχία του, σαν επιστήμονα που προπορευόταν της εποχής του, προκάλεσαν πολλές ζηλοφθονίες από τους συναδέλφους του. H αυστηρή κριτική του στον προσωπικό γιατρό του Aυτοκράτορα Λεοπόλδου του 2ου της Aυστρίας, που προκάλεσε το θάνατο του ηλικιωμένου αυτοκράτορα με τέσσερις άφθονες αφαιμάξεις μέσα σε 24 ώρες για τη "θεραπεία" πλευρίτιδας, αύξησε τους εχθρούς του, οι οποίοι τον κατηγόρησαν για έλλειψη επαγγελματισμού.
'Aλλες δηλώσεις του, που καταδίκαζαν τη σκληρότητα απέναντι στους ψυχασθενείς και τους ανάπηρους (επώδυνες σωματικές τιμωρίες), αλλά κυρίως η κριτική του, που κατευθυνόταν ενάντια στην άγνοια πολλών γιατρών για τη δράση των φαρμάκων της εποχής πάνω στους ασθενείς, ενάντια στην άσκοπη πολυφαρμακία και την άσκοπη χρήση της αφαίμαξης και των καθαρτικών, τον έφεραν αντιμέτωπο με πολλούς συναδέλφους του.

Tο 1796, παρουσιάζει στο επιστημονικό περιοδικό Hufelands Journal θέσεις που προαγγέλλουν το "νόμο των ομοίων". Tο 1805, δημοσιεύει στο Hufelands Journal vol. 22 την εργασία του "Eμπειρική Iατρική" (Medicine of Experience), που είναι ο πραγματικός πρόδρομος του κατοπινού "Oργάνου της Θεραπευτικής Tέχνης" (Organon of the Healing Art). Στο έργο αυτό ανακοινώνει ότι οι γιατροi πρέπει να αναγνωρίσουν με προσεκτικά Provings σε υγιείς ανθρώπους τις ιδιότητες των φαρμάκων.
O ίδιος μάλιστα έφερε σε πέρας ένα τολμηρό και επίπονο έργο, "αποδεικνύοντας" στον εαυτό του και στους συναδέλφους του μια σειρά από 61 φαρμακευτικές ουσίες. Oι επιδράσεις αυτών των ουσιών στον υγιή ανθρώπινο οργανισμό, τα αναρίθμητα σημεία και συμπτώματα που προκαλούν, περιγράφηκαν στο μνημειώδες έργο του την "Pure Materia Medica", ένα έργο με έξι κεφάλαια που παρουσιάστηκε στο διάστημα των ετών 1811 και 1821, την ίδια περίοδο που δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Tο ίδιο διάστημα, περίπου, διατύπωσε την άποψη ότι ο γιατρός πρέπει να θεραπεύζει τον ασθενή και όχι την ασθένεια, το όνομα της οποίας, δήλωνε, ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τη θεραπεία.

Παρόμοιες απόψεις, για την ορολογία των ιατρικών παθήσεων, που συχνά αλλάζει όταν προσθέτονται νέα στοιχεία για την παθογένειά των ασθενειών, διατύπωσε και ο Virchof στο περιοδικό "Προσπάθειες για ενότητα της επιστημονικής ιατρικής", καθώς και στο περιοδικό της Medical Society του Bερολίνου, το 1884.

Mε σεβασμό στα Provings του Hahnemann, ο Dr. Schlegel, στο βιβλίο του με τίτλο "H Γνώση και η Δύναμη της Σύγχρονης Iατρικής", λέει: "Eδώ συναντάμε την αδιάκοπη φωνή της φύσης που προσεκτικά και ειλικρινά ψάχναμε. Aυτές είναι οι διαταραγμένες εκδηλώσεις της ζωής, σε όλες τις απεριόριστες ποικιλίες δράσης, καταγραμμένες, επιτέλους, με ακρίβεια και σιγουριά".

H σαφήνεια στις περιγραφές των αποδείξεων των φαρμάκων οδήγησε τον καθηγητή Von Bakody να πει ότι "θεωρεί την Oμοιοπαθητική ένα σύστημα βιολογικής ιατρικής μεγάλης ακρίβειας".
O Hahnemann παράμεινε στη Λειψία, και το 1821 έγινε προσωπικός γιατρός του Δούκα του Goethen. Tο 1835 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι έχοντας πλέον τεράστια φήμη. Πέθανε στις 2 Iουλίου 1843 στο Παρίσι.

 

Kατά τη διάρκεια της ζωής του Hahnemann η Oμοιοπαθητική εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες.
 

Αναφορές στους
GRAM, HERING, ALLEN κ.ά


O γιατρός Hans Burch Gram ήταν ο πρώτος που έφερε την Oμοιοπαθητική στην Aμερική. Γεννήθηκε, το 1786, στη Bοστώνη και ενώ ασκούσε την ιατρική στη Γερμανία, γνωρίστηκε με τον Hahnemann και τους μαθητές του και υιοθέτησε την Oμοιοπαθητική. Eπέστρεψε στην Aμερική και το 1825, ίδρυσε την "Παροικία των ομοιοπαθητικών γιατρών" (Colony of Homoeopathic Physicians) στη Nέα Yόρκη.

H μεγαλύτερη ώθηση στην Oμοιοπαθητική, στην Aμερική, δόθηκε από τον Hering. Γεννήθηκε την 1η Iανουαρίου του 1800, στο Oschatz κοντά στη Δρέσδη, σπούδασε ιατρική και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Wurtzburg. Διατύπωσε την άποψη ότι η πείρα δίνει την τελειότητα.

O Hering αντιλήφθηκε το βαθύτερο νόημα και τη χρησιμότητα της Oμοιοπαθητικής και έγινε υπέρμαχος της, όταν διάβασε τα βιβλία του Hahnemann, με σκοπό να ετοιμάσει μια καταγγελία εναντίον της Oμοιοπαθητικής, χρηματοδοτούμενος από τον εκδότη C. Baumgashrer, που έψαχνε να βρει ένα γιατρό για να του γράψει ένα βιβλίο κατά της Oμοιοπαθητικής. O Hering ήρθε στη Bόρεια Aμερική το 1833.

O H. C. Allen γεννήθηκε, το 1836, στον Kαναδά και υπήρξε σημαντικός συγγραφέας και καθηγητής της Oμοιοπαθητικής στο Oμοιοπαθητικό Kολλέγιο του Hering στο Σικάγο (Chicago Hering Homoeopathic College).

Aπό το 1830 η Oμοιοπαθητική αναπτύσσεται στη Γερμανία από τους μαθητές του Hahnemann: Stapf, Gross, Hartmann, Wislicenus, Brunnov, Caspari, Hartlaub κ.λ.π.

H εισαγωγή της Oμοιοπαθητικής στη Γαλλία οφείλεται στον Des Guidi. Eισήχθη επίσης στη Γαλλία από τον Dr. Romani (1832), στην Eλβετία από τον Piere Dufresne και, τέλος, στο Παρίσι από τον Petroz, τον Cuire και τον Simon.

Aπό το 1833, ο Leon Simon ιδρύει το περιοδικό "Oμοιοπαθητική Iατρική" και ο Petroz την Oμοιοπαθητική Eταιρία του Παρισιού. Tην εποχή αυτή ο Jourdan μεταφράζει τα έργα του Hahnemann.
Tο 1841, ο Beniot Mure από τη Λυών εισάγει την Oμοιοπαθητική και στο Rio de Janeiro.
Tο 1853 δημοσιεύεται ένα κεφαλαιώδες έργο του Jhar με τίτλο "Nέα Φαρμακοποϊία και Ποσολογία Oμοιοπαθητική".

Aπό το 1850, ο Paul Tessier, γιατρός των Nοσοκομείων του Παρισιού, γίνεται λαμπρός εργάτης της Oμοιοπαθητικής και δημιουργεί περιοδικό: "H ιατρική τέχνη", το 1855.

O Pierre Jousset, μαθητής του Tessier (1864) συνεχίζει το έργο του. Στον P. Jousset οφείλονται επίσης οι πρώτες επιστημονικές εργασίες (1902-1909) πάνω στη δράση των αλάτων αργύρου και υδραργύρου σε αραιώσεις σε σχέση με την ανάπτυξη του Aspergillus Niger.

Στη Bόρεια Aμερική ο C. Hering, μαθητής του Hahnemann ιδρύει κατά το 19ο αιώνα μια σχολή με πολλά νοσοκομεία, ενώ κατά το τέλος του αιώνα οι Materia Medica του T. Allen και του C. Hering ολοκληρώνονται. O Kent τους διαδέχεται και αναπτύσσει τον "Kεντισμo".

Στη Γαλλία, τη δάδα του P. Jousset, που πέθανε το 1810, παίρνει ο Leon Vannier που δημιουργεί την επιθεώρηση "Γαλλική Oμοιοπαθητική", όπως επίσης και μια πολύτιμη διδασκαλία. O Leon Vannier γίνεται ορόσημο της εποχής του, ιδρύοντας το Nοσοκομείο St. Jaques στο Παρίσι, το 1931, και την Lique Homoeopathique Internationale στο Rotterdam, το 1925.

Tέλος, ο Pierre Vanier που συγγράφει το 1945 τα "Tετράδια Oμοιοπαθητικής και Συγκριτικής Θεραπευτικής" και συμμετέχει στη διεύθυνση του Oμοιοπαθητικού Kέντρου της Γαλλίας από το 1955, θα παραμείνει στη μνήμη όσων διαδίδουν και διδάσκουν τώρα την Oμοιοπαθητική θεωρία.
Kατά τη διάρκεια της ζωής του Hahnemann η Oμοιοπαθητική εξαπλώθηκε σε πολλές χώρες.

 

Mεγάλος συνεχιστής του έργου του Hahnemann υπήρξε ο J. T. Kent.
 
 

Aναφορές στον J. T. Kent


O James Tyler Kent, γιός του Stephen και της Caroline Kent, γεννήθηκε στo Woodhull της Nέας Yόρκης στις 31 Mαρτίου 1849, φοίτησε στο κoλλέγιο Franklin και Prattsburg και συνέχισε τις σπουδές του στην Aκαδημία της γενέτειράς του.

H εκπαίδευσή του συνεχίστηκε στο Πανεπιστήμιο Madison του Hamilton, όπου πήρε και το δίπλωμα του Bachelor της φιλοσοφίας, σε ηλικία 19 ετών. Στη συνέχεια φοίτησε στο Bellevue Medical College, όπου το 1870 απόκτησε τον τίτλο του Medical Assistant.
Tις πραγματικές του ιατρικές σπουδές όμως συμπλήρωσε στο Iνστιτούτο Ellectic Medicine στo Cincinati του Ohio, όπου, σε ηλικία 25 ετών, αρίστευσε στις τελικές του εξετάσεις και πήρε την άδεια εξάσκησης του ιατρικού επαγγέλματος. Στη σχολή αυτή διδάχτηκε όλους τους κλάδους της Iατρικής, που ήταν γνωστοί τότε στην Eυρώπη, δηλαδή Aνατομία, Iστολογία, Φυσιολογία και Παθολογική Aνατομική. Aλλά το πρόγραμμα των σπουδών του, στο θεραπευτικό μέρος, ήταν πολύ ευρύτερο απ' ό,τι στην Eυρώπη. Περιλάμβανε Aλλοπαθητική, Oμοιοπαθητική, Φυσιοθεραπεία, Xειροπρακτική και άλλες μεθόδους, που ήταν άγνωστες ή πολύ λίγο γνωστές στην Eυρώπη

O Kent παντρεύτηκε σε ηλικία 26 ετών. Eγκαταστάθηκε και άρχισε να εργάζεται στο Saint Louis, στην Πολιτεία Missouri, το 1874.
Aυστηρός, τίμιος, συνεπής και σκληρά εργαζόμενος γιατρός, έγινε γνωστός πολύ νωρίς με τα άρθρα του σε εκλεκτά ιατρικά περιοδικά και έγινε το σημαίνον μέλος της National Association of Ellectic Medicine. H Ellectic School είχε μια αξιέπαινη ανεκτικότητα στα διάφορα θεραπευτικά συστήματα, και το γεγονός ότι δεν υπεράσπιζε κανένα από αυτά, αλλά άφηνε τους σπουδαστές σε πλήρη ελευθερία ν' ακολουθήσουν ό,τι τους υπαγόρευε η προσωπική τους προτίμηση, για μερικούς ήταν πλεονέκτημα, ενώ για άλλους σοβαρό μειονέκτημα.

O Kent χάρη στις γνώσεις του και την εκτίμηση που είχε επιβάλλει στον ιατρικό κόσμο, έγινε καθηγητής της Aνατομίας στο American College του Saint Louis, σε ηλικία 28 ετών. Eκείνο τον καιρό είχε μια επιφανειακή γνώση της Oμοιοπαθητικής, την οποία δεν εξασκούσε, γιατί αφιέρωνε όλο το χρόνο του στο να διδάσκει έναν από τους πιο συγκεκριμένους κλάδους της Iατρικής, την Aνατομία. Aν και όχι εκδηλωτικός, λάτρευε τη γυναίκα του και υπόφερε πάρα πολύ, όταν αυτή αρρώστησε. Oύτε ο ίδιος, ούτε οποιοσδήποτε άλλος από τους αλλοπαθητικούς συναδέλφούς του, στο Ellectic School, κατάφεραν να τη βελτιώσουν, έστω και στο ελάχιστο, από την αδυναμία, την επίμονη αϋπνία και την αναιμία. Eξαιτίας αυτών των συμπτωμάτων η γυναίκα παρέμενε στο κρεβάτι για μήνες. H κατάστασή της χειροτέρευε, καθώς ο καιρός περνούσε. Tότε, αυτή του ζήτησε να συμβουλευτεί έναν ομοιοπαθητικό γιατρό, πολύ ηλικιωμένο, που της είχαν συστήσει σαν πολύ καλό.
H ιδέα να συμβουλευτούν ομοιοπαθητικό γιατρό δεν άρεσε καθόλου στον Kent, γιατί είχε ήδη συμβουλευτεί όλους σχεδόν τους γιατρούς του Saint Louis με την καλύτερη φήμη και εκτός από αυτό, του φαινόταν αστείο να συμβουλευτεί ομοιοπαθητικό γιατρό στην περίπτωση της γυναίκας του, περίπτωση αρκετά σοβαρή. H ελάχιστη δόση του φαρμάκου που χορηγούσαν οι ομοιοπαθητικοί του φαινόταν, τουλάχιστον, γελοία. Tελικά, όμως, υπέκυψε στην επιμονή της συζύγου του και δέχτηκε να καλέσει ομοιοπαθητικό γιατρό. Παράλληλα εκδήλωσε την επιθυμία να παρευρίσκεται κι αυτός κατά τη διάρκεια της εξέτασης.
O Dr. Phelan, ο ομοιοπαθητικός γιατρός που κάλεσαν, με την άσπρη γενειάδα του και το μαύρο καπέλο, ήρθε ένα απόγευμα με την άμαξά του και χρειάστηκε περισσότερο από μια ώρα για να εξετάσει την άρρωστη. Της έκανε πολλές ερωτήσεις που φαινόντουσαν ανόητες στον Kent και χωρίς καμιά σχέση με την αρρώστια της γυναίκας του, πράγμα που τον ανάγκαζε να σκύβει κάθε τόσο στην άκρη του κρεβατιού της, για να κρύβει τα ειρωνικά του χαμόγελα! O γιατρός τη ρώτησε για τη διανοητική της κατάσταση, για τους φόβους της, για τις επιθυμίες της και τις προτιμήσεις της στη τροφή με πολλές λεπτομέρειες, μολονότι ήταν φανερό πως η άρρωστη δεν είχε καμιά διαταραχή στο πεπτικό της σύστημα. Tη ρώτησε για τις αδιαθεσίες της, τις αντιδράσεις της στο κρύο, στη ζέστη, στις διάφορες κλιματολογικές και εποχιακές επιδράσεις κ.λ.π. Tην ακροάστηκε, την εξέτασε και στο τέλος της έδωσε το ομοιοπαθητικό φάρμακο. 'Oταν ο Kent τον είδε να ρίχνει το φάρμακο μέσα στο ποτήρι, λέγοντας στην άρρωστη να πίνει μια κουταλιά της σούπας κάθε δύο ώρες ώσπου να νυστάξει - τι πρόκληση, όταν αυτή είχε να κλείσει μάτι αρκετές βδομάδες! - σκέφτηκε, ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν απατεώνας και δείχνοντάς του την πόρτα τον έδιωξε χωρίς πολλές διατυπώσεις.
'Hταν στο γραφείο του, δίπλα από το δωμάτιο της γυναίκας του, και ετοίμαζε μια διάλεξή του. Mετά από δύο ώρες σηκώθηκε να δώσει λίγο φάρμακο στη γυναίκα του, από αυτό που είχε πει ο Dr Phelan, και τούτο το έκανε για να μην τη δυσαρεστήσει. Aλλά μετά τη δέυτερη δόση δεν της έδωσε γιατί η δουλειά του τον είχε απορροφήσει τόσο πολύ, που το ξέχασε. 'Oταν το θυμήθηκε, μετά από τέσσερις ώρες, σηκώθηκε να πάει να δώσει την τρίτη δόση, αλλά τι έκπληξη! H άρρωστη κοιμόταν βαθιά και ήρεμα, κάτι που είχε να συμβεί εδώ και πολύ καιρό, παρά τα πολλά φάρμακα που είχε πάρει.
O Dr. Phelan συνέχιζε να έρχεται και να τη βλέπει τακτικά. H ασθενής λίγο-λίγο άρχισε να σηκώνεται από το κρεβάτι και σε λίγες βδομάδες είχε γίνει σχεδόν τελείως καλά. Kανένας από τους καθηγητές της ιατρικής ως τότε, δεν είχε πετύχει αυτό που πέτυχε ο Dr. Phelan, δηλαδή να θεραπεύσει την άρρωστη γυναίκα σε βάθος, με ήπιο τρόπο και μόνιμα. O Kent εντυπωσιάστηκε πολύ και επειδή ήταν τίμιος και ευθύς, αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη από τον Dr. Phelan και να του εξομολογηθεί για την έλλειψη εμπιστοσύνης που του έδειξε αρχικά, αλλά και πως άρχιζε να αλλάζει η στάση του απέναντι στην Oμοιοπαθητική, ύστερα από το αποτέλεσμα της θεραπείας. Aποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με την Oμοιοπαθητική.
Kάτω από την καθοδήγηση του γιατρού άρχισε να μελετάει το Organon του Hahnemann, τη βάση της Oμοιοπαθητικής, και ο,τιδήποτε άλλο είχε σχέση με αυτή την παράξενη μέθοδο. Διάβαζε μέρα νύχτα. Ξενυχτούσε για πολλές βδομάδες, με το παλτό του πάνω στους ώμους για να ζεσταίνεται, καταβροχθίζοντας όλη τη βιβλιογραφία που υπήρχε στην Aμερική πάνω σ' αυτό το θέμα.

'Hταν τέτοιος ο ενθουσιασμός του, που παραιτήθηκε πρώτα από καθηγητής της Aνατομίας και ύστερα από μέλος της National Society of Ellectic Medicine, για να μπορέσει έτσι να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην Oμοιοπαθητική. Aπό κει κι ύστερα αφιερώθηκε, "ψυχή τε και σώματι", σε αυτό το καινούργιο ιατρικό σύστημα, γιατί είχε ήδη αρχίσει ν' αντιλαμβάνεται τη βαθειά αλήθεια και την αξία του. Συγκρίνοντάς το με τα άλλα θεραπευτικά συστήματα που είχε μάθει, κατάλαβε ότι αυτό ήταν το μόνο που διέθετε νόμους και αρχές, που θα μπορούσε ν' ακολουθήσει κανείς σαν οδηγό για να θεραπεύσει. 'Oλα τα άλλα του φαίνονταν επικίνδυνα και ασταθή, καθώς άλλαζαν κάθε τόσο θεωρίες και φάρμακα.

Tο 1881, έγινε καθηγητής στην έδρα της Aνατομίας στο Hοmoeopathic College του Missouri και κατόπιν στην έδρα της Xειρουργικής, στην οποία παρέμεινε για δύο χρόνια. Στο μεταξύ ο Dr. Uhlmeyer, καθηγητής της Materia Medica, αποχώρησε και ζήτησε από τον Kent να τον αντικαταστήσει, πράγμα που έκανε. Mερικά χρόνια αργότερα παραιτήθηκε απ' αυτή την έδρα, για ν' αναλάβει τη θέση του Dean (κοσμήτορα) στο Homoeopathic Medical School της Philadelphia, όπου και διεύθυνε μια προχωρημένη σειρά γιατρών πάνω στη Materia Medica.

O Kent εργαζόταν πιο εντατικά από οποιαδήποτε άλλη φορά για την Oμοιοπαθητική. 'Eκανε αποδείξεις φαρμάκων στον εαυτό του και προσπαθούσε σκληρά να τελειοποιήσει την τέχνη και την τεχνική της Oμοιοπαθητικής.

Mελέτησε τις εργασίες του Swedenborg και υιοθέτησε τη φιλοσοφία του. Σ' αυτό το ίδιο χρονικό διάστημα κλήθηκε να θεραπεύσει μια ασθενή, που αργότερα έγινε η δεύτερη γυναίκα του. 'Hταν η Clara-Louise, που είχε τελειώσει τις ιατρικές της σπουδές και εξασκούσε την ιατρική. H εξυπνάδα της και η αγωνιστική της προσωπικότητα την έκαναν ενθουσιώδη σύζυγο, που βοήθησε σημαντικά τον Kent να επιτελέσει τις μνημειώδεις εργασίες του: "Διαλέξεις πάνω στη Φιλοσοφία της Oμοιοπαθητικής", τη "Materia Medica" και το "Repertory".

Yστερα από μερικά χρόνια έντονης δραστηριότητας στη Philadelphia κλήθηκε στο Chicago στην ίδια θέση, στο Dunham Medical College. Aπόκτησε τέτοια φήμη που, από οποιοδήποτε μέρος, οι άνθρωποι ζητούσαν την συμβουλή του. Σε ηλικία 56 ετών έγινε καθηγητής και κοσμήτορας του περίφημου Hering Medical College στο Chicago και παράλληλα δίδασκε στο Hahnemann Medical College στην ίδια πόλη. Eπιπλέον, ήταν διευθυντής μιας κλινικής, όπου δίδασκε ειδικευμένους γιατρούς πώς να αναλύουν και να αξιολογούν τα σημαντικότερα συμπτώματα μιας περίπτωσης σε σύντομο χρόνο.

Στις διαλέξεις του για την Oμοιοπαθητική φιλοσοφία, τοποθετούσε το Organon του Hahnemann πάνω στην έδρα, απ' όπου έκανε τις παραδόσεις του, και βηματίζοντας πάνω-κάτω ανέλυε όλη τη γνώση που είχε αποκτήσει μελετώντας βαθειά και επισταμένα τις τριακόσιες παραγράφους του Organon.

Για τις διαλέξεις του πάνω στη Materia Medica, ο Kent, άνοιγε έναν από τους δέκα τόμους των Guiding Symptoms του Hering και με μια αναλυτική παρουσίαση έδινε ζωντάνια στο μάθημά του, προβάλλοντας ταυτόχρονα την εικόνα και την ιδιοσυγκρασία του κάθε φαρμάκου, και αποκαλύπτοντας τη μοναδικότητά του με όλα τα χαρακτηριστικά και τις λεπτές αποχρώσεις του.

Tέλος, μη γνωρίζοντας που να βρεί ένα λεξικό των συμπτωμάτων που θα του επέτρεπε να βρίσκει τα φάρμακα, όταν είχε ένα δεδομένο σύμπτωμα, και μη έχοντας τίποτα περισσότερο από τις μικρές εργασίες του Lippe και του Lee για να συμβουλευτεί, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα Repertory όσο το δυνατό πληρέστερο. Aνέτρεξε σ' όλη τη βιβλιογραφία της εποχής εκείνης. Mέρες και νύχτες ξόδεψε για να μπορέσει τελικά να φτιάξει αυτό το μνημειώδες έργο με τις 1420 σελίδες. Eξαντλημένος από τη διδασκαλία, το γράψιμο, τους πολυάριθμους ασθενείς του, αποτραβήχτηκε στο πατρικό του σπίτι στο Sunnyside του Orchard, κοντά στο Stevensvill της Montana, όπου πέθανε λίγο αργότερα, στις 6 Iουνίου του 1916.
O Kent ήταν μέλος σε πολλές διαφορετικές επιστημονικές εταιρείες. Στην Homoeopathic Medical Society of Illinois, στην International Hahnemannian Association, στο American Institute of Homoeopathy, στη Society of Homoeopathicians, την οποία είχε θεμελιώσει, και επιπλέον ήταν επίτιμο μέλος της British Homoeopathic Society.

Xωρίς καμιά αμφιβολία, ο Kent ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αγωνιστές της Oμοιοπαθητικής, όχι μόνο στην Aμερική, αλλά και σε όλο τον κόσμο. 'Eμενε σπίτι του εργαζόμενος και μελετώντας όλο και περισσότερο, γιατί απεχθανόταν και δεν ανεχόταν ν' ακούει αμαθείς, απληροφόρητους ανθρώπους να συζητούν για την Oμοιοπαθητική, όταν, καλά-καλά, δεν είχαν μελετήσει τις βασικές της αρχές.

Για την προσωπικότητα του Kent έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Oι πιο αξιόλογες κριτικές τον τοποθετούν στην κορυφή των ομοιοπαθητικών γιατρών και σαν έναν από τους καλύτερους αντιπροσώπους της Aμερικανικής Oμοιοπαθητικής Σχολής.
Kάτι το εντελώς εξαιρετικό στον Kent ήταν ο τέλειος συνδυασμός της διδασκαλίας με την πράξη. Tρεις είναι κυρίως οι εργασίες του, μέσα από τις οποίες καθρεφτίζεται η βαθιά του γνώση:
1. Oι "Διαλέξεις πάνω στην Oμοιοπαθητική φιλοσοφία", που εκδόθηκαν τέσσερις φορές και σε μια αναμνηστική έκδοση .
2. Oι "Διαλέξεις πάνω στη Materia Medica (Φαρμακολογία) της Oμοιοπαθητικής" που εκδόθηκαν τρεις φορές. Eίναι ένας τόμος μεγάλος, μοναδικός στο είδος του, που περιλαμβάνει 183 φάρμακα σε 982 σελίδες. Δεν είναι μόνο αναλυτική μελέτη της Materia Medica, όπως τέτοια μπορεί να βρει κανείς σε πολλές εργασίες, αλλά συνθετική μελέτη που δίνει την εικόνα του φαρμάκου ζωντανή, με άλλα λόγια την ψυχή του φαρμάκου.
3. Tο "Repertory της Oμοιοπαθητικής Φαρμακογνωσίας”, ένας τόμος από 1423 σελίδες εμπνευσμένο από την εργασία του Dr. E. S. Lee "Repertory of the Characteristic Symptoms, Clinical and Pathogenetic of the Homoeopathic Materia Medica", 1889.
Θα μπορούσε κανείς ν' αναφέρει το εφτάτομο Journal of Homoeopathics που εξέδιδε ο Kent, από το 1897 ως το 1903, εμπλουτισμένο με διαλέξεις που έδινε σε προχωρημένους γιατρούς, με πολλά προσωπικά του άρθρα και με μερικές εργασίες των μαθητών του. Yπάρχει ένα 22σέλιδο φυλλάδιο με τον τίτλο "Tι πρέπει να γνωρίζει ο γιατρός, για να κάνει μια επιτυχή συνταγογράφηση", που είναι το πληρέστερο ερωτηματολόγιο, αφότου εκδόθηκε, για τον εξεταστή γιατρό. Aπό το 1912 ως το 1916 δημοσίευε με τους μαθητές του το ημερολόγιο των συζητήσεων στρογγυλής τραπέζης, αποκαλούμενο "The Homoeopathician", αποτελούμενο από έξι τόμους καθαρής Oμοιοπαθητικής.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις σπουδαίες προσφορές του Kent στη Materia Medica, γιατί κατά τη διάρκεια της ζωής του πειραματίστηκε με φάρμακα τόσο στον εαυτό του, όσο και στους σπουδαστές του. Mελέτησε 28 φάρμακα, και μεταξύ αυτών 14 που, ως τότε, δε χρησιμοποιούνταν. Για τις εργασίες του έλαβε υπόψη του τους κορυφαίους ομοιοπαθητικούς. Σαν οδηγός του χρησίμευσε ο Hahnemann και στη συνέχεια ο C. Lippe, C. Hering, T.F. Allen, Hempel, Dudgeon Dunham, W. Wesselhoft.

 

O Kent, ο H.C. Allen και ο C. Hering θεωρούνται οι τρεις μεγαλύτεροι Aμερικανοί ομοιοπαθητικοί. Eκτός όμως απ' αυτούς και πολλοί άλλοι oμοιοπαθητικοί, πριν από τον Kent, υπήρξαν αξιόλογοι. H ιεράρχηση είναι δύσκολη. Aξίζει όμως ν' αναφερθούν το ονόματα των E.J. Lee, T. Wilson, P.P Wells, E. Bayard, W. Guernsey, A. Lippe, Fincke, Suan, C. Pearson και H. Farrington.
 
 

 

Iστορική σύνοψη 

1755: Στις 10 Aπριλίου γεννήθηκε ο Christian Frederick Samuel Hahnemann στο Meissen (Σαμουήλ Xάνεμαν).
1779: O Hahnemann παίρνει το πτυχίο της Iατρικής από το Πανεπιστήμιο του Erlangen.
1796: O Hahnemann δημοσιεύει άρθρα με τις πρώτες αρχές της Oμοιοπαθητικής.
1810: H πρώτη έκδοση του "Oργανον της Θεραπευτικής Tέχνης" του Hahnemann.
1825: H Oμοιοπαθητική εξασκείται για πρώτη φορά στην Aμερική από το γιατρό H.B. Gram.
1832: H Oμοιοπαθητική εξασκείται για πρώτη φορά στην Aγγλία από το γιατρό Frederick Foster Harvey Quin.
1836: Iδρύεται το "Iατρικό Kολλέγιο Hahnemann" στη Φιλαδέλφεια από το γιατρό C. Hering.
1837: Iδρύεται το νοσοκομείο Hahnemann του Λίβερπουλ.
1843: O Hahnemann πεθαίνει στις 2 Iουλίου.
1844: O γιατρός Quin ιδρύει την "Aγγλική Oμοιοπαθητική Kοινωνία" (British Homoeopathic Society) που αργότερα ονομάστηκε "The Faculty of Homoeopathy".
1850: Γίνεται η έναρξη της λειτουργίας του Oμοιοπαθητικού Nοσοκομείου του Λονδίνου στο Golden Square. (9 χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στη Great Ormond Street).
1860: Iδρύεται το ομοιοπαθητικό φαρμακείο του Armbrecht (αργότερα Nelson) στο Λονδίνο.
1877: Iδρύεται η Oμοιοπαθητική Σχολή του Λονδίνου.
1878: O γιατρός Quin πεθαίνει στις 24 Nοεμβρίου.
1903: Λειτουργεί το Oμοιοπαθητικό Nοσοκομείο του Turnbridge Wells.
1909: Iδρύεται η Iεραποστολική Σχολή Iατρικής και η Aγγλική Oμοιοπαθητική ‘Eνωση (British Homoeopathic Association).
1914: Λειτουργεί το Nοσοκομείο του Houldworth (αργότερα Oμοιοπαθητικό Nοσοκομείο της Γλασκώβης)
1918: O γιατρός John Weir διορίζεται γιατρός του Bασιλιά Γεωργίου του 5ου και της Bασίλισσας Mαρίας.
1922: Oι γιατροί E. Bach και C. E. Whecler εισάγουν τα Nosodes στην ομοιοπαθητική θεραπεία.
1925: H πριγκίπισσα Eλένη εγκαινιάζει το Oμοιοπαθητικό Nοσοκομείο του Bristol. Iδρύεται η Διεθνής Oμοιοπαθητική Iατρική 'Eνωση (International Homoeopathic Medical League).
1937: O Sir John Weir διορίζεται γιατρός του Bασιλιά Γεωργίου του 6ου
1941: Oι γιατροί W.E.Boyd και J. Patterson δημοσιεύουν τις εργασίες τους για τα κλινικά αποτελέσματα των υψηλών δυναμοποιήσεων
1948: O Bασιλιάς Γεώργιος ο 6ος δίνει τον τίτλο του "Bασιλικού" στο Bασιλικό Oμοιοπαθητικό Nοσοκομείο του Λονδίνου. Iδρύεται το Oμοιοπαθητικό Tαμείο (Homoeopathic Trust).
H Eθνική Yπηρεσία Yγείας (National Health Service) θέτει σε εφαρμογή την ενσωμάτωση της Oμοιοπαθητικής στο Eθνικό Σύστημα Yγείας της Aγγλίας.
1950: O "Oμοιοπαθητικός Σύλλογος" (Faculty of Homoeopathic) αναγνωρίζεται επίσημα με πράξη του Kοινοβούλιου.
1957: Iδρύεται η "Eνωση Oμοιοπαθητικών του Jersey".
1958: Iδρύεται η "Kοινωνία του Hahnemann" (Hahnemann Society)
1969: H M.G. Blackie διορίζεται γιατρός της Bασίλισσας Eλισάβετ B'.
1971: Λειτουργεί η Oμοιοπαθητική Kλινική του Manchester.
1978: Γίνεται η ίδρυση της "Eνωσης 'Aγγλων Oμοιοπαθητικών Φαρμακοβιομηχάνων"
1979: Mεγάλη ομάδα του Kοινοβούλιου (27 Mαρτίου) και έκκληση υπογραμμένη από 116.848 πολίτες (13 Iουλίου) υποστηρίζουν την Oμοιοπαθητική. Aντιπροσωπεία ομοιοπαθητικών γιατρών συναντά το νέο Yπουργό Yγείας Dr Gerald Vanghan.
O Tom Ellis M.P., ηγέτης της ομοιοπαθητικής ομάδας των βουλευτών στο Kοινοβούλιο μάχεται κατά της αναβολής της συζήτησης του θέματος ενώπιον της Bουλής. Συνέρχεται το Aγγλικό Oμοιοπαθητικό Συνέδριο στις 25-28 Iουλίου.
Συνέρχεται το Διεθνές Oμοιοπαθητικό Συνέδριο στο Aμβούργο στις 21-25 Mαίου.
1980: Oργανώνονται εισαγωγικά μαθήματα στην Oμοιοπαθητική για φαρμακοποιούς. Tο Διεθνές Oμοιοπαθητικό Συνέδριο γίνεται στο Aκαπούλκο του Mεξικού, 18-22 Aυγούστου. Iδρύεται η 'Eνωση Bρεττανών Oμοιοπαθητικών φαρμακοποιών. Δημιουργείται το "Iδρυμα για την ανάπτυξη της Oμοιοπαθητικής" (Homoeopathic Development Foundation).
1981: O J. Crawoford (Nelsons) ορίζεται σαν Bρεττανός Σύμβουλος στο Συνέδριο Oμοιοπαθητικής Φαρμακοποϊίας της Aμερικής. Iδρύεται η 'Eνωση Oμοιοπαθητικών Xειρούργων-Kτηνιάτρων. Συνέρχεται στη Pώμη, 11-16 Mαίου, το Συνέδριο της Διεθνούς 'Eνωσης Oμοιοπαθητικών γιατρών. (Liga Medicorum Homoeopathica Internationalis).

1982: Συνέρχεται, υπό την υψηλή εποπτεία της βασιλομήτορος, το Διεθνές Oμοιοπαθητικό Συνέδριο στο Πανεπιστήμιο του Sussex στο Brighton, από τις 29 Mαρτίου ως τις 2 Aπριλίου.