ΔΡΕΠΑΝΟΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΑΝΑΙΜΙΑ

Γ.Ν. άνδρας 50 ετών.

Θα αναφερθώ στην περίπτωση του γιού μου του Δ., ο οποίος γεννήθηκε πριν από 19 χρόνια με μία ανίατη ασθένεια, τη δρεπανοκυτταρική αναιμία. Δυστυχώς από όταν ήταν 2 μηνών άρχισε να εισάγεται στα νοσοκομεία από αυτήν την πάθηση. Η πάθησή του του έριχνε τον αιματοκρίτη στην αρχή είχε ανάγκη μεταγγίσεων αίματος, του δημιουργούσε λοιμώξεις και πολύ ισχυρούς πόνους. Τον πήγα στο εξωτερικό, στην Αγγλία, στη Γαλλία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το παιδί θα υποφέρει κι ότι έχει ανάγκη. Άλλοι εισηγήθηκαν να του αφαιρέσουμε τη σπλήνα, άλλοι όχι.

Τελικά κατέληξα να ξεκινήσω ομοιοπαθητική. Άρχισε η θεραπεία του εδώ και δέκα χρόνια. Σ'αυτή τη δεκαετία το παιδί είδε σημαντική βελτίωση. Μέσω της ομοιοπαθητικής και των σχημάτων τα οποία του έδιναν, κατάφεραν αυτή τη στιγμή και τη σπλήνα του να μην βγάλει και να έχει ενταχθεί στην κοινωνία, είναι φοιτητής, δεν κάνει μεταγγίσεις αίματος, είναι περιορισμένοι οι πόνοι που έχει αυτή τη στιγμή και πιστεύω ότι σύντομα το πρόβλημά του θα ξεπερνιέται. Όπως σας είπα η πάθησή του είναι ανίατη, που σημαίνει ότι δεν περίμενα από την ομοιοπαθητική να τον κάνει ποτέ καλά.