Skip to main content
ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΤΡΩΣ...

ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΤΡΩΣ...

ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΤΡΩΣ...

Το ομοιοπαθητικό ιστορικό περιλαμβάνει συχνά ερωτήσεις που δεν εμφανίζονται σε ένα κοινό ιατρικό ιστορικό. Είναι ερωτήσεις που συνδέονται με κάποια ιδιοσυγκρασιακά στοιχεία του ασθενούς και στοχεύουν στο να συλλεγούν  ορισμένες πληροφορίες σχετικά με προδιαθέσεις και τάσεις του συγκεκριμένου οργανισμού. Συνήθως δεν αξιολογούμε τις διάφορες γευστικές προτιμήσεις μας και το θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικό να αλλάζουν αυτές κατά εποχές ή για πιο μακρόχρονες περιόδους της ζωής μας. Οι αλλαγές αυτές στις γευστικές μας προτιμήσεις παρόλο που για εμάς δεν σημαίνουν τίποτα ιδιαίτερο, ωστόσο για τον ομοιοπαθητικό γιατρό μπορεί να είναι μια πηγή χρήσιμων πληροφοριών σχετικά με ιδιοσυγκρασιακές ανάγκες του οργανισμού. Γνωρίζουμε τη γλώσσα του σώματος. Τώρα γνωρίζουμε και τη γλώσσα των γευστικών προτιμήσεων που για τον ομοιοπαθητικό γιατρό είναι μια πηγή χρήσιμων πληροφοριών και ειδικών στοιχείων.

Η ιδιοσυγκρασιακή ταυτότητα του κάθε ανθρώπου αποτυπώνεται ακόμη και μέσα από την πρωταρχική έκφραση των αισθήσεων, στις οποίες καθρεφτίζεται η υγεία, η ισορροπία καθώς και η ιδιαιτερότητα του οργανισμού. Η ασθένεια που ονομάζεται pica για παράδειγμα χαρακτηρίζεται από το ότι κάποιος συνηθίζει να τρώει ουσίες που δεν είναι τροφές και δεν έχουν διατροφική αξία, όπως χώμα, στάχτες, μαλλιά, χαρτιά, μπογιές και διάφορα άλλα. Η κατάσταση αυτή που χαρακτηρίζεται και ως διαταραχή της συμπεριφοράς, εμφανίζεται συχνά στη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και όταν υπάρχει έλλειψη σιδήρου στον οργανισμό ή άλλων ιχνοστοιχείων.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν ότι οι γευστικές προτιμήσεις και απέχθειες αποκαλύπτουν την κατάσταση υγείας του οργανισμού είναι καταγεγραμμένα και στην κλασσική παθολογία. Γνωρίζουμε π.χ. ότι σε ορισμένους τύπους καρκίνου ο ασθενής απεχθάνεται το κρέας. Σε πολλές περιπτώσεις καρκίνου επίσης εμφανίζεται μια απέχθεια σε κάθε φαγητό που μυρίζει έντονα. Ενώ ο ασθενής νοιώθει πείνα, μόλις μυρίσει το φαγητό, εμφανίζεται απότομη διακοπή της όρεξης που μπορεί να φτάσει και μέχρι τον εμετό, αν το άτομο πιεστεί για να φάει.

Γνωρίζουμε πως η βουλιμία για αμυλώδη τρόφιμα και μάλιστα σε μορφή ωμού αμύλου, όπως είναι το αλεύρι, οφείλεται σε συνδυασμό βιοχημικών, αιματολογικών αλλά και ψυχολογικών παραγόντων και παρουσιάζεται συχνά σε εγκύους. Η βουλιμία για πάγο δηλώνει πολλές φορές βαριά σιδηροπενική αναιμία. Παιδιά που έχουν έλλειψη ασβεστίου, σιδήρου ή ψευδαργύρου μπορεί να παρουσιάσουν την ακραία κατάσταση να τρώνε τις κιμωλίες του σχολείου. Όταν κάποιος έχει υπόταση μπορεί να τραβάει η όρεξή του παστά και γενικώς αλμυρές τροφές. Αντίστοιχα μέσα από τις γευστικές επιθυμίες και απέχθειες αναδεικνύονται εκτός από τις παθήσεις που περιγράφονται στην παθολογία και λεπτές λειτουργίες της βιοχημείας του οργανισμού, οι οποίες αξιολογούνται από τον ομοιοπαθητικό γιατρό σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα στοιχεία του ιστορικού.

Σίγουρα οι γευστικές προτιμήσεις δεν αποτελούν ένα παθογνωμονικό στοιχείο για κάποια ασθένεια, αλλά σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία μπορεί να αξιοποιηθεί κατάλληλα και να συμπληρώσει ένα κομμάτι μιας ιδιοσυγκρασιακής εικόνας.  Γενικότερα η βουλιμία ή και ή ανορεξία συνδέονται συχνότατα με ψυχικές καταστάσεις που μπορεί να ξεκινούν από μια νεύρωση και να φτάνουν μέχρι την κατάθλιψη. Έτσι δεν μπορεί να θεωρείται τυχαίο το ότι ο οργανισμός «τραβάει» άλλοτε άλλες γεύσεις που μπορεί να είναι και πολύ αντίθετες κάθε φορά.

Ο ομοιοπαθητικός γιατρός θα αναζητήσει τις γευστικές προτιμήσεις για να τις αξιοποιήσει ανάλογα.

-Αναδημοσίευση από την καθημερινή εφημερίδα της Θράκης "Η ΓΝΩΜH" www.gnomi-evros.gr