Skip to main content
SPIROS DIAMANTIDIS HOMEOPATHY

ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΠΟΤΡΟΠΗ; ΣΚΕΨΟΥ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΠΟΤΡΟΠΗ; ΣΚΕΨΟΥ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ

Πολύ συχνά αναρωτιέται κανείς, γιατί να κάνει ομοιοπαθητική θεραπεία. Υπάρχει ακόμη μεγάλη σύγχυση στην Ελλάδα σχετικά με το πότε ενδείκνυται η ομοιoπαθητική. Πολλοί νομίζουν ότι πρέπει να διακόψουν οποιαδήποτε θεραπεία κάνουν, για να αρχίσουν ομοιοπαθητική. Άλλοι νομίζουν ότι η ομοιοπαθητική είναι μόνο για ψυχολογικά προβλήματα. Μερικοί μπερδεύουν την ομοιοπαθητική με τη φυτοθεραπεία. Πολλοί αγνοούν ότι η ομοιοπαθητική εφαρμόζεται και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Μερικοί νομίζουν ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι βιταμίνες. Άλλοι νομίζουν ότι πρέπει να την πιστεύεις την ομοιοπαθητική για να δράσει!!! Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται να διευκρινιστούν πολλά πράγματα για να καταλάβει κανείς τι ακριβώς είναι η ομοιοπαθητική και κυρίως πότε ενδείκνυται, δηλαδή ποιές είναι οι ενδείξεις για την ομοιοπαθητική θεραπεία. Στην ιατρική έχουμε τρείς πολύ σημαντικούς όρους σχετικά με τα φάρμακα που πρέπει να τους ξεκαθαρίσουμε. Οι όροι αυτοί είναι ενδείξεις, αντενδείξεις και παρενέργειες. Τους όρους αντενδείξεις και παρενέργειες τους γνωρίζουν οι περισσότεροι, γιατί περικλείουν κίνδυνο και τονίζονται πάντοτε όταν παίρνει κανείς ένα χημικό φάρμακο. Τον όρο ενδείξεις, όμως, οι περισσότεροι τον αγνοούν, αλλά είναι σημαντικός για κάθε φάρμακο, ώστε να γνωρίζει και ο ασθενής εκτός από τον γιατρό, αν αυτό ενδείκνυται, δηλαδή έχει ένδειξη, δηλαδή είναι κατάλληλο για την περίπτωση του. Εδώ λοιπόν συζητάμε για το πότε ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο ενδείκνυται για μιά περίπτωση δηλαδή για έναν ασθενή.

Δεδομένου ότι το ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν έχει παρενέργειες, επομένως ούτε αντενδείξεις, τελικά έχει μόνον ενδείξεις.

Ποιές όμως είναι αυτές, δεδομένου ότι το ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν είναι πανάκεια; Ας το δούμε στην πράξη. Λέμε ότι ένα νόσημα υποτροπιάζει, όταν παίρνει ο ασθενής ένα φάρμακο, του περνάει το πρόβλημα, αλλά μετά από λίγο καιρό ξαναεμφανίζεται, ξαναπαίρνει το φάρμακο και περνάει το πρόβλημα, αλλά εμφανίζεται και πάλι μετά από λίγο καιρό, δηλαδή υποτροπιάζει πάλι και πάλι, οπότε ο ασθενής αναγκάζεται να παίρνει συνεχώς χημικά φάρμακα. Τότε αρχίζει ο κίνδυνος των παρενεργειών του χημικού φαρμάκου. Στις περιπτώσεις των συνεχών υποτροπών χωρίς μόνιμη βελτίωση και όταν πλέον εμφανίζεται ο κίνδυνος των παρενεργειών, πολύ δε περισσότερο όταν οι παρενέργειες των χημικών φαρμάκων έχουν εμφανιστεί, τότε ενδείκνυται η ομοιοπαθητική, δηλαδή έχει έρθει η ώρα για την ομοιοπαθητική θεραπεία.

Έρευνες από διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δείχνουν μια σημαντική αύξηση της ομοιοπαθητικής στα παιδιά. Συγκεκριμένα μια έρευνα από τη Νορβηγία, δείχνει ότι όλο και περισσότεροι γονείς εμπιστεύονται την ομοιοπαθητική θεραπεία για τα παιδιά τους. Ενώ το 1985 από τους ομοιοπαθητικούς ασθενείς μόνο 10% ήταν παιδιά, το 1995 δηλαδή δέκα χρόνια αργότερα, το 26% ήταν παιδιά και το 2004 το 36%. Τα ποσοστά αυτά αναφέρονται σε απόλυτο αριθμό ομοιοπαθητικών ασθενών που κάθε χρόνο αυξάνεται. Τα συνηθέστερα προβλήματα για τα οποία πήραν ομοιοπαθητικά φάρμακα τα παιδιά από 0 έως 10 ετών ήταν βριγχίτιδες, δερματικά, ωτίτιδες, κοινά κρυολογήματα, λαρυγγίτιδες, αμυγδαλίτιδες και ρινίτιδες. Οι δε γονείς δήλωσαν οτι τα προβλήματα αυτά ταλαιπώρησαν τα παιδιά τους για πολύ καιρό και παρά τα πολλά χημικά φάρμακα που πήραν, το πρόβλημα δεν λύθηκε οπότε ο ίδιος ο παιδίατρος τους σύστησε να δοκιμάσουν την ομοιοπαθητική. Και, πράγματι, αυτά είναι συχνά υποτροπιάζοντα προβλήματα που συχνά προβληματίζουν τους παιδιάτρους, ο οποίοι όταν είναι ενημερωμένοι όπως στη Νορβηγία, τελικά συστήνουν την ομοιοπαθητική θεραπεία.

Η ομοιοπαθητική θεραπεία έχει ένδειξη εκεί όπου η αποτελεσματικότητα της χημικής θεραπείας σταματάει, επειδή η δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου είναι τελείως διαφορετική από αυτή του χημικού φαρμάκου. Το χημικό φάρμακο έχει τις δικές του ενδείξεις και κάθε γιατρός οφείλει να τις σέβεται και να τις ακολουθεί, αλλά και να γνωρίζει ότι το φάρμακο αυτό έχει έναν μηχανισμό δράσης που τις περισσότερες φορές είναι συμπτωματικός, δηλαδή απευθύνεται στα συμπτώματα. Αντίθετα, το ομοιοπαθητικό φάρμακο απευθύνεται στον οργανισμό και τον βοηθάει να επανακτήσει τις δυνάμεις του για να καταπολεμήσει την αιτία, άρα και τα συμπτώματα. Οι δύο φαρμακευτικές αγωγές δηλαδή, έχουν τελείως διαφορετικό τρόπο δράσης. Εδώ δεν είναι ο σκοπός μας να τις αξιολογήσουμε, δηλαδή να πούμε ποιά είναι η καλλίτερη, αφού κάθε μία έχει τις ενδείξεις της, αλλά να συνειδητοποιήσουμε τη διαφορά του μηχανισμού δράσης τους.

Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πρέπει κάθε φαρμακευτική αγωγή να δίδεται με βάση τις ενδείξεις της, οπότε στις περιπτώσεις που έχουμε συχνά υποτροπιάζουσες ασθένειες, έχει ένδειξη η ομοιοπαθητική θεραπεία. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο έχει ένδειξη στις υποτροπιάζουσες παθήσεις διότι ενισχύει την πεσμένη άμυνα του οργανισμού και τον βοηθάει να ξεπεράσει την αρρώστια και τις υποτροπές της.

-Αναδημοσίευση από την καθημερινή εφημερίδα της Θράκης "Η ΓΝΩΜH" www.gnomi-evros.gr