Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙΤΑΙ
Η ομοιοπαθητική παραμένει στο Εθνικό Σύστημα Υγείας της Μεγάλης Βρετανίας και μάλιστα οι δαπάνες γι αυτήν αυξάνονται, παρά τις δραστικές περικοπές που γίνονται στις υπηρεσίες υγείας γενικότερα.
Ο Γραμματέας Υγείας Ανδρέας Lansley στις 26 Ιουλίου 2010 απέρριψε το αίτημα των βουλευτών να απαγορευτεί η χρηματοδότηση για την ομοιοπαθητική και ουσιαστικά έδωσε το πράσινο φώς να αυξηθούν τα κονδύλια για την ομοιοπαθητική.
Το σχέδιό του είναι όσο το δυνατόν περισσότεροι ασθενείς να έχουν πρόσβαση στην ομοιοπαθητική θεραπεία και όχι μόνον αυτοί που θα τύχουν σε γενικό γιατρό, ο οποίος θα ξέρει να συνταγογραφεί ομοιοπαθητικά φάρμακα. Δεν θα υπάρξουν επίσης περιορισμοί όσον αφορά τη διαφήμιση των ομοιοπαθητικών θεραπειών, πρόσθεσε.
Οι φορολογούμενοι πληρώνουν περίπου 4 εκατομμύρια λίρες ετησίως για την ομοιοπαθητική στο Εθνικό Σύστημα Υγείας της Μεγάλης Βρετανίας.
Η Ομοιοπαθητική, που μεταξύ των ασθενών που την εμπιστεύονται είναι και ο πρίγκιπας Κάρολος, συνεισφέρει στη θεραπεία και πρόληψη των ασθενειών με τη χρήση πολύ αραιωμένων διαλυμάτων φυσικών ουσιών. Βασίζεται στην αρχή ότι «τα όμοια θεραπεύουν τα όμοια». Παρόλο που η αραίωση των φαρμακευτικών ουσιών στο ομοιοπαθητικό φάρμακο είναι πολύ μεγάλη, ώστε δεν βρίσκεται πολλές φορές μόριο της αρχικής ουσίας, παραμένει η μνήμη της αρχικής ουσίας στο ομοιοπαθητικό διάλυμα, η οποία θεραπεύει.
Η επιτροπή κοινών επιστημών της Αγγλίας καθώς και ο επικεφαλής επιστημονικός σύμβουλος της Κυβέρνησης της Μεγάλης Βρετανίας, είχαν εκφράσει, τον περασμένο Μάιο, αντιρρήσεις για τα κονδύλια που θα δίνονταν για την ομοιοπαθητική. Όμως, δύο μήνες μετά, το Υπουργείο Υγείας απεφάνθη ότι είναι ουσιώδες για το Εθνικό Σύστημα Υγείας να υπάρχει δυνατότητα επιλογής, της θεραπευτικής μεθόδου που θα ακολουθήσουν, από τους ασθενείς.
Είπε: «Πιστεύουμε ότι οι ασθενείς πρέπει να είναι σε θέση να κάνουν συνειδητές επιλογές σχετικά με τη θεραπευτική αγωγή τους, και ότι ο κλινικός γιατρός πρέπει να είναι σε θέση να κάνει συνειδητή επιλογή σχετικά με τη θεραπεία που θα δώσει». «Ο πιο κατάλληλος για να αποφασίσει ποια είναι η αρμόζουσα θεραπεία για κάθε ασθενή, δεν είναι το Γουάιτχωλ (το κέντρο εξουσίας) του Λονδίνου. Ο καταλληλότερος να αποφασίσει την ενδεδειγμένη θεραπεία, συμπεριλαμβανομένων των εναλλακτικών θεραπειών όπως η ομοιοπαθητική, είναι ο νοσοκομειακός γιατρός».
Η επικεφαλής επιτροπής του ΒΜΑ, Δρ Vivienne Nathanson, πρόσθεσε: «Πιστεύουμε ότι είναι περιορισμένοι και ανεπαρκείς οι πόροι του Εθνικού Συστήματος Υγείας και πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο τα συμβατικά φάρμακα».
Την περασμένη εβδομάδα ο κ. Lansley είπε στους βουλευτές ότι «οι ασθενείς, αν δεν έχουν στη διάθεσή τους την ομοιοπαθητική, είναι αναγκασμένοι να κάνουν έρευνα αγοράς και να ψάχνουν γενικούς γιατρούς, οι οποίοι να είναι σε θέση να τους κάνουν ομοιοπαθητική θεραπεία».
