ΚΑΛΛΙΟ ΑΡΓΑ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ

Δημοσιεύθηκε από το Γραφείο Τύπου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών την Τετάρτη, 21 Ιανουαρίου 2015 «Κάθε χρόνο το χειμώνα κορυφώνεται σταδιακά το επιδημικό κύμα της γρίπης όπως και πολλών άλλων ιώσεων του αναπνευστικού. Τόσο η φετινή γρίπη όσο και άλλες ιώσεις οφείλονται σε >200 είδη ιών και όχι σε μικρόβια. Στις ιώσεις τα αντιβιοτικά δεν είναι δραστικά, οπότε δεν πρέπει να χορηγούνται εύκολα από τους Ιατρούς και πολύ περισσότερο να τα παίρνει μόνος του ο ασθενής από το φαρμακείο. Στους Έλληνες όμως έχει επικρατήσει η άποψη ότι πρέπει να παίρνουν αντιβιοτικά για κάθε πυρετό που κάνουν. Αλλά, δεν γνωρίζουν ότι ταυτόχρονα «εισπράττουν» και τις ανεπιθύμητες ενέργειες των αντιβιοτικών (διάρροια, επικίνδυνες αλλεργίες κ.λ.π.) και το σημαντικότερο ίσως, ότι αναγκάζουν τα μικρόβια των φυσιολογικών τους χλωρίδων να αποκτήσουν αντοχή στα αντιβιοτικά που χρησιμοποίησαν. Για τις ιώσεις άλλωστε, υπάρχει μια σύγχρονη παροιμία που λέει: «βήχας – πονόλαιμος –συνάχι, ίωση είναι και μόνη θα περάσει». Είναι πλέον καιρός να ανατρέψουμε τα θλιβερά πρωτεία που κατέχει η χώρα μας σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι η χώρα με την μεγαλύτερη κατανάλωση αντιβιοτικών στην κοινότητα με συνέπεια να είναι και η πρώτη χώρα με αντοχή των μικροβίων στα αντιβιοτικά όπως και η μόνη στο Δυτικό κόσμο που ο ασθενής μπορεί να προμηθευθεί αντιβιοτικά από το φαρμακείο χωρίς συνταγή Ιατρού. Σε πολλές δημοσκοπήσεις όπως η τελευταία (Δεκέμβριος 2014) καταγράφονται τα ακόλουθα εντυπωσιακά (αρνητικά βεβαίως) δεδομένα: -Το 20% των ανθρώπων που λαμβάνει αντιβιοτικά τα αγοράζει μόνο του και τα πληρώνει με δικά του χρήματα, -Το 36% φυλάει στο σπίτι του τα αντιβιοτικά για ώρα ανάγκης, σήμερα που σε κάθε γωνία υπάρχει και ένα φαρμακείο! -Περίπου 60% των Ελλήνων αναφέρει ότι πήρε αντιβιοτικά τον τελευταίο χρόνο ενώ είναι δικαιολογημένο επιστημονικά σε λιγότερο από 10%. Γιατί; Στην πλειονότητα των περιπτώσεων πρόκειται για βήχα, πονόλαιμο, συνάχι και πυρετό δηλαδή για καθαρά ιογενείς λοιμώξεις που τα αντιβιοτικά είναι εντελώς άχρηστα. Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε τα απλά μέτρα υγιεινής όπως είναι: η αποφυγή συγχρωτισμού, το συχνό πλύσιμο των χεριών με σαπούνι και νερό και η κάλυψη της μύτης και του στόματος όταν βήχουμε ή φτερνιζόμαστε που μας προφυλάσσουν από τις ιώσεις. Σήμερα η διεθνής επιστημονική κοινότητα προειδοποιεί ότι έφθασε πλέον το Τέλος των Αντιβιοτικών. Θα πρέπει λοιπόν να τα χρησιμοποιούμε σωστά με τη καθοδήγηση του ιατρού μας, όταν πρέπει, για όσο διάστημα χρειάζεται και στη σωστή δοσολογία. Επομένως καθήκον όλων μας είναι να διαφυλάξουμε αυτά τα πολύτιμα φάρμακα που στην κυριολεξία σώζουν ζωές, για εμάς και για τις επόμενες γενεές ώστε να παραμείνουν δραστικά» Όταν τα έλεγε ο κ. Διαμαντίδης, δεχόταν κριτική. Τώρα ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών έρχεται στα λόγια του. Παραθέτουμε το άρθρο του κ. Διαμαντίδη για τα αντιβιοτικά:     Αντιβιοτικά ή Ομοιοπαθητικά;   του ομοιοπαθητικού ιατρού Σπύρου Διαμαντίδη 16/12/2008   Την τελευταία δεκαετία επισημαίνω πολύ συχνά τον κίνδυνο που κρύβεται πίσω από την κατάχρηση και την λανθασμένη χρήση των αντιβιοτικών. Βέβαια πριν από δέκα χρόνια η γενική οικολογική αντίληψη δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένη κι έτσι έμοιαζα «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», χώρια που κινδύνευα και με πειθαρχικές διώξεις από τον ιατρικό σύλλογο, γιατί με κατηγορούσαν ότι ήμουν κατά των αντιβιοτικών. Σήμερα τα άρθρα και οι αναλύσεις που έγραφα τότε είναι στην ημερησία διάταξη κι εγώ δικαιώνομαι. Τα αντιβιοτικά ξεκίνησαν από την ανακάλυψη της πενικιλλίνης το 1928 απο τον Σκωτσέζο Αλέξανδρο Φλέμιγκ, που το 1945 τιμήθηκε με το Νόμπελ ιατρικής. Ήταν οι μέρες του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου που έφεραν ένα παραλήρημα επιτυχίας στους γιατρούς της εποχής, που μπορούσαν πλέον να σώζουν ζωές αντιμετωπίζοντας τις λοιμώξεις των χιλιάδων τραυματιών. Πέρασε από τότε πάνω από μισός αιώνας και σήμερα βλέπουμε ότι η ζωή στον πλανήτη κινδυνεύει από τα αντιβιοτικά. Τι μεσολάβησε από τη στιγμή που ένα θείο δώρο μετατράπηκε σε τεράστιο κίνδυνο; Απλούστατα, για άλλη μια φορά μεσολάβησε η κακή και αλόγιστη χρήση των αντιβιοτικών, δηλαδή η κακή διαχείριση ενός πολύτιμου φαρμάκου από τον ίδιο τον άνθρωπο, η οποία οδηγεί σε επικίνδυνες καταστάσεις. Τα αντιβιοτικά είναι ουσίες που σκοτώνουν τα μικρόβια στον οργανισμό ή σταματούν την αναπαραγωγή τους και έτσι βρίσκει τον χρόνο ο οργανισμός να τα καταστρέψει με τις δικές του δυνάμεις. Δεν μπορούν όμως να κάνουν διάκριση μεταξύ βλαβερών, δηλαδή παθογόνων μικροβίων και ωφέλιμων μικροβίων όπως αυτά της χλωρίδας του εντέρου. Τα σκοτώνουν χωρίς διάκριση. Επίσης τα αντιβιοτικά δεν έχουν καμιά επίδραση στους ιούς. Πόσες φορές δεν ακούσατε το τραγικό λάθος «έχω ίωση και θα πάρω αντιβιοτικά να μου περάσει»; Λοίμωξη σημαίνει προσβολή από μικρόβια ή ιούς. Δηλαδή μικροβιακή λοίμωξη και ιογενής λοίμωξη. Ίωση σημαίνει λοίμωξη από ιούς. Κάθε φορά που κάποιος έκανε κακή χρήση των αντιβιοτικών, δηλαδή τα έπαιρνε έχοντας ίωση, γινόταν συνένοχος στην οικολογική καταστροφή που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Ιδιαίτερα όταν έκανε και κατάχρηση, δηλαδή τα έπαιρνε για πολλές μέρες αφού έβλεπε ότι δεν τον «έπιαναν». Κάθε φορά που κάποιος έπαιρνε αντιβιοτικά χωρίς να διερευνηθεί η ευαισθησία του μικροβίου ή για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από το πραγματικά απαιτούμενο, γινόταν συνένοχος στην οικολογική καταστροφή που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Το πρόβλημα προέκυψε διότι τα μικρόβια μεταλλάχθηκαν και απέκτησαν αντοχή στα αντιβιοτικά. Έτσι,η παλιά απλή πενικιλλίνη, που κάποτε έκανε θαύματα με λίγα μιλιγκράμ, σήμερα είναι τελείως ανίσχυρη ακόμη και σε δόσεις που απειλούν πρώτα τη ζωή του αρρώστου και μετά του μικροβίου. Βγήκαν όμως νέας γενιάς αντιβιοτικά, ημισυνθετικά, ευρέως φάσματος κλπ, αλλά η νοοτροπία μας απέναντι τους δεν άλλαξε. Πάλι κακή και αλόγιστη χρήση. Έτσι φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο με τις επίμονες και μακροχρόνιες λοιμώξεις που οφείλονται σε πολύ ανθεκτικά μικρόβια. Η ομοιοπαθητική ήταν πάντα ένας θετικός αντίποδας έναντι των αντιβιοτικών και βοήθησε σε μέγιστο βαθμό στη  αποτροπή της τραγωδίας τουλάχιστον μεταξύ των ομοιοπαθητικών ασθενών. Ο σωστός ομοιοπαθητικός γιατρός δεν είναι εναντίον των αντιβιοτικών, γιατί ως γιατρός δεοντολογικά τουλάχιστον δεν μπορεί να είναι εναντίον ενός θεραπευτικού μέσου. Κάνει όμως την πιο ορθολογιστική και επιστημονικά σωστή χρήση τους. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο στις λοιμώξεις, ενισχύει την άμυνα του οργανισμού, για να μπορέσει να καταπολεμήσει τα μικρόβια με τα δικά του μέσα. Όταν όμως η άμυνα του οργανισμού είναι πολύ πεσμένη ή το μικρόβιο πολύ ισχυρό, ο οργανισμός καθυστερεί να αναπτύξει την άμυνα του και τότε κρίνεται σκόπιμη ή λήψη αντιβιοτικού παράλληλα με το ομοιοπαθητικό φάρμακο για να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος. Έτσι επιτυγχάνουμε την άμεση καταστροφή των μικροβίων και δίνουμε χρόνο στον οργανισμό να οργανώσει την άμυνα του με το ομοιοπαθητικό φάρμακο και να εξοντώσει τα μικρόβια με τα δικά του μέσα. Στην περίπτωση αυτή έχουμε μόνο τις απαραίτητες δόσεις αντιβιοτικών και για μικρό χρονικό διάστημα, αφού η ενίσχυση της άμυνας του οργανισμού γίνεται παράλληλα. Δηλαδή με την παρέμβαση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου επιτυγχάνεται η πολυπόθητη σωστή και ορθολογιστική χρήση των αντιβιοτικών που είναι προς το συμφέρον των ασθενών αλλά και του παγκόσμιου οικοσυστήματος γενικότερα. Αλλά και σε περιπτώσεις χρόνιων λοιμώξεων που υποτροπιάζουν, το ομοιοπαθητικό φάρμακο σπάει το φαύλο κύκλο. Είναι δε αδιαμφισβήτητο ότι η ομοιοπαθητική συνέβαλε και συμβάλλει στο μέγιστο βαθμό στη διάσωση του πλανήτη από τις τραγικές επιπτώσεις της κακής χρήσης και κατάχρησης των αντιβιοτικών. Ας το λάβουν σοβαρά υπ’ όψη τους οι επιπόλαιοι επικριτές της ομοιοπαθητικής. Πολλά εκατομμύρια ομοιοπαθητικών ασθενών στον πλανήτη ήταν και είναι η ασπίδα σε μια μεγάλη οικολογική καταστροφή.