ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ - ΑΛΛΟΠΑΘΗΤΙΚΗ (μέρος 1ο)
ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ - ΑΛΛΟΠΑΘΗΤΙΚΗ (μέρος 1ο)
Σήμερα, πολλοί θεωρούν ότι υπάρχει μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ ομοιοπαθητικής και αλλοπαθητικής ιατρικής. Αυτή η υποτιθέμενη αντιπαλότητα έχει γίνει φήμη με διαστάσεις θρύλου πολλές φορές. Ας δούμε όμως μέσα από την ιστορία, η οποία είναι η αντικειμενική καταγραφή των γεγονότων, αν τελικά στην ουσία υπάρχει αντίθεση ή αν αυτό είναι ένας μύθος.
Η ιατρική κατ'αρχάς είναι μία και ενιαία, έχει κοινό κορμό. Δεν μπορεί να διαχωριστεί, αφού ασχολείται με την υγεία του ανθρώπου και έχει στόχο τη θεραπεία του.
Ο χαρακτηρισμός ομοιοπαθητική και αλλοπαθητική ιατρική, όπως τις ονόμασε ο Χάνεμαν, αφορά μόνο στο θεραπευτικό μέρος των δύο μεθόδων και γίνεται κυρίως για λόγους κατανόησης και κατάταξης παρά για λόγους ουσίας. Τόσο η αλλοπαθητική όσο και η ομοιοπαθητική είναι μέρη του μεγάλου και ενιαίου κορμού της ιατρικής. Άλλωστε ο ίδιος ο Ιπποκράτης, που έθεσε τη βάση της ομοιοπαθητικής, δηλαδή το νόμο των ομοίων, περιέγραψε και τους δύο τρόπους αντιμετώπισης των ασθενειών λέγοντας αφ'ενός μεν «τα όμοια τοις ομοίοις εισίν ιάματα» αλλά και «ενάντια εναντίοις εισίν ιάματα».
Η πορεία της ομοιοπαθητικής στο χρόνο, φωτογραφικά έχει ως εξής: στην αρχαιότητα ο Ιπποκράτης τη θεμελιώνει και την εφαρμόζει και ο Γαληνός συνεχίζει. Στις παρυφές της Αναγέννησης ο Παράκελσος κινείται στις ίδιες αρχές και συνεχίζει αρχέγονα την ομοιοπαθητική θεραπεία, αφού οι νόμοι και οι αρχές που την διέπουν προκύπτουν από την παρατήρηση των λειτουργιών του ανθρώπινου σώματος, της επίδρασης των φυσικών ουσιών σε αυτές και των μηχανισμών παθογένεσης. Μετά την Αναγέννηση και ενώ πλέον το κίνημα του Διαφωτισμού ακμάζει, ο μοναδικός Χάνεμαν και οι άξιοι συνεχιστές του μέσα από εντατικές μελέτες επαναφέρουν το νόμο των ομοίων, εγκαθιστούν οργανωμένα την ομοιοπαθητική ιατρική και την αναπτύσσουν. Λίγο πρίν η αλλοπαθητική θεραπεία περιελάμβανε αφαιμάξεις, καταπλάσματα, βότανα και ένα μείγμα παραδοσιακής ιατρικής.
Η επιστημονική έρευνα στην ιατρική άρχισε την εποχή αυτή από την ομοιοπαθητική φαρμακολογία. Σύμφωνα με όλους τους κανόνες που χαρακτηρίζουν μία επιστημονική έρευνα ως αξιόπιστη, δηλαδή με τους κανόνες του διπλού τυφλού πειράματος, έγιναν οι λεγόμενες αποδείξεις των ομοιοπαθητικών φαρμάκων (proovings), αντικειμενικές και επαληθεύσιμες σε επαναλαμβανόμενες έρευνες σε οποιοδήποτε σημείο της γής και από διαφορετικούς ερευνητές. Από τις χιλιάδες αυτές επιστημονικές μελέτες αναδείχθηκαν και οι γενικές αρχές της θεωρίας της ομοιοπαθητικής θεραπευτικής.
Έτσι, η αυγή του 20ού αιώνα βρίσκει την ομοιοπαθητική να εξαπλώνεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, να κυριαρχεί, να διδάσκεται στα πανεπιστήμια και να δίνει αποτελεσματικές ιατρικές λύσεις σε όλες τις προηγμένες χώρες της Ευρώπης, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία κλπ καθώς επίσης και στην Αμερική. Παράλληλα, την ίδια εποχή του Διαφωτισμού, αναπτύχθηκε ο κλάδος της βιολογίας και όλων των φυσικών επιστημών, οπότε και η πρόοδος στη γνώση της Ανατομίας, Φυσιολογίας, Παθοφυσιολογίας ήταν καλπάζουσα. Η ιατρική αναπτυσσόταν ραγδαία. Μερικοί από τους καρπούς της έρευνας του 19ου αιώνα, που συνθέτουν την παλέτα των ιατρικών εξελίξεων στις αρχές του 20ού αιώνα είναι οι εξής: Από 1890 μέχρι 1920 έχουμε τη γνώση για τη φυσιολογία της πέψης από τον Pavlov και την κατασκευή του νευρικού συστήματος από τον Ιταλό Camillo Golgi, το ρόλο των πρωτόζωων στην πρόκληση ασθενειών, την ταυτοποίηση του βάκιλλου της φυματίωσης από τον Γερμανό Robert Koch. Οι Paul Ehrich και Elie Metchnikoff έκαναν σοβαρή δουλειά πάνω στην ανοσολογία, ο Theodor Kocher σχετικά με τον θυρεοειδή αδένα. Από το 1920 και μετά έχουμε την ανακάλυψη της ινσουλίνης από τους Frederick Banting και John Macleod, την ανακάλυψη του μηχανισμού του ηλεκτροκαρδιογραφήματος από τον Williem Einthoven, την ανακάλυψη των ομάδων αίματος από τον Karl Landsteiner, των βιταμινών από τον Christiaan Eijkman.
Η νέα αυτή γνώση της φυσιολογίας οδήγησε σε μία νέα τάση στη φαρμακολογία. Όσο πιό συγκεκριμένες πληροφορίες έρχονταν για τις λειτουργίες του σώματος, τόσο η έρευνα στρεφόταν προς τις ουσίες που θα επηρέαζαν την κάθε λειτουργία ξεχωριστά. Για παράδειγμα, ταυτοποιώντας η ιατρική τους παράγοντες που προκαλούσαν λοιμώξεις, δηλαδή αρχικά τα μικρόβια, ή έρευνα φυσιολογικά στράφηκε στην ανεύρεση ουσιών που σκοτώνουν τα μικρόβια. Σ'αυτό το σημείο λοιπόν αρχίζει η πορεία της αλλοπαθητικής θεραπείας να εξελίσσεται, σαν μία νέα τάση της φαρμακολογίας. Και μπαίνουμε στην εποχή της φαρμακευτικής χημείας.
Σε πρώτη φάση βέβαια η φαρμακευτική χημεία αντλεί και αυτή τις ουσίες της από τη φύση. Αρχικά, ο Αλεξάντερ Φλέμιγκ, το 1929, ανακάλυψε την πενικιλλίνη, το διασημότερο αντιβιοτικό, ουσία που παράγεται από τον μύκητα penicillium notatum, και που στη διάρκεια του β' παγκοσμίου πολέμου χρησιμοποιήθηκε μαζικά στους στρατιώτες, σώζοντας τις ζωές τους από τις μολύνσεις των τραυμάτων και από τα αφροδίσια νοσήματα. Το 1940 ο Selman A. Waksman ανακάλυψε την στρεπτομυκίνη που χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα στην καταπολέμηση της φυματίωσης. Πολλές εξελίξεις που θα περιγραφούν στη συνέχεια έρχονται να δώσουν απάντηση σε αυτούς που επιθυμούν να βλέπουν σύγκρουση μεταξύ του παλαιού και του νέου.
-Αναδημοσίευση από την καθημερινή εφημερίδα της Θράκης "Η ΓΝΩΜH" www.gnomi-evros.gr
