ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚAROSHI ΑΛΛΑ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΟ...ΚΑΡΟΤΣΙ.

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚAROSHI ΑΛΛΑ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΟ...ΚΑΡΟΤΣΙ.

Το σύνδρομο Κaroshi είναι μια νέα οδυνηρή επιστημονική ανακάλυψη. Εμφανίζεται κυρίως σε επιχειρηματίες ή υψηλόβαθμα στελέχη επιχειρήσεων, που βρίσκονται συνήθως λίγο πάνω από την ηλικία των σαράντα. Άτομα δραστήρια, επιτυχημένα με λαμπρή καριέρα και συχνά μέλη της κοινωνίας των υπεραμοιβόμενων «golden boys», που ξαφνικά καταρρέουν από ενα οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου ή ενα εγκεφαλικό επεισόδιο. Τα άτομα αυτά δεν ανήκουν σε αυτούς που παραμελούν τον εαυτό τους. Κάνουν συχνά τσεκ-απ, γυμναστική, προσεγμένη διαστροφή και όλα με την καθοδήγηση ειδικών συμβούλων. Είναι άτομα που προσέχουν την εικόνα τους, γιατί επενδύουν σε αυτήν και σίγουρα δεν την αφήνουν στην τύχη. Είναι άτομα που δημιουργούν την εντύπωση ότι έχουν ατέλειωτες αντοχές και σιδερένια κράση.

Ξαφνιάζεσαι λοιπόν όταν μαθαίνεις ότι ένα τέτοιο άτομο κατάρρευσε αναπάντεχα και κατέληξε. Τα φαινόμενα αυτά απασχόλησαν πολύ τους επιστήμονες, που αρχικά τα απέδωσαν ακόμη και σε κατάχρηση συμπληρωμάτων διατροφής. Αποδείχθηκε όμως ότι οι ξαφνικοί αυτοί θάνατοι οφείλονταν στη συσσωρευμένη επίδραση του εργασιακού στρες. Υπάρχουν πολλοί υπερδραστήριοι επαγγελματίες, που δηλώνουν κατηγορηματικά ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν και να αποδώσουν χωρίς συνεχές στρες, αντιδρούν δε έντονα στην πρόταση να εφαρμόσουν μια μέθοδο ελέγχου του στρες, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι δεν θέλουν να χάσουν αυτή τη συνεχή «σπίντα», που τη θεωρούν κινητήρια δύναμη. Αυτό συμβαίνει διότι στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν τι είναι έλεγχος του στρες. Πολλοί νομίζουν ότι τα άτομα που εφαρμόζουν έλεγχο του στρες είναι κάτι σε «Βούδα» ανέκφραστο, χλιαρό και ξενέρωτο. Νομίζουν ότι με τον έλεγχο του στρες χάνει κανείς το νεύρο του και τη σπιρτάδα του. Κάνουν όμως τεράστιο λάθος. Όταν έχεις μια μηχανή και τη δουλεύεις συνεχώς στο κόκκινο με το γκάζι τέρμα, είναι απόλυτα σίγουρο ότι σύντομα θα σπάσει. Όταν μαθαίνεις πότε θα μαρσάρεις και πότε θα χαμηλώσεις στροφές, είναι σαν να μαθαίνεις να ελέγχεις το στρες.

Αν θέλουμε να δώσουμε μια απλοϊκή αλλά απόλυτα πραγματική εικόνα σε σχέση με τον έλεγχο του στρες, θα λέγαμε οτι: Έλεγχος του στρες είναι το να μάθεις πώς θα χειρίζεσαι τα «γκάζια» του οργανισμού σου, για να έχεις την καλλίτερη απόδοση με την μέγιστη ασφάλεια.

Το στρες είναι κάτι το φυσιολογικό και χρήσιμο για τον άνθρωπο. Το δημιουργικό στρες είναι απαραίτητο στον άνθρωπο σε κάθε δημιουργική φάση της ζωής του. Και το φαγητό είναι χρήσιμο και απαραίτητο αλλά αν κανείς μονίμως τρώει παρασυρμένος απο τη διέγερση που δίνει η τροφή, στο τέλος θα καταρρεύσει και η τροφή από χρήσιμη θα γίνει καταστροφική . Έτσι και με το στρες. Από χρήσιμο και απαραίτητο, μπορεί να γίνει καταστροφικό. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή που η «σπίντα» χαρακτηρίζει τα πάντα, μέχρι που να εκτροχιαστούμε. Όταν κάποιος ελέγχει τα γκάζια του αυτοκινήτου του, είναι ένας γρήγορος και ασφαλής οδηγός που πάντα φτάνει στο τέρμα. Αυτός που ξέρει μόνο να «σανιδώνει» το αυτοκίνητο του είναι επικίνδυνος και θα ντεραπάρει στη πρώτη κλειστή στροφή.

Το στρες, για να είναι χρήσιμο, πρέπει να διαρκεί μόνο όσο διαρκεί ο στρεσογόνος παράγοντας. Όταν οδηγείς και έχεις μπροστά σου μια ανηφόρα πρέπει να πατήσεις γκάζι, να αυξήσεις στροφές για να την ανέβεις. Μετά έρχεται η κατηφόρα και πρέπει να αφήσεις το γκάζι τόσο για να ξεκουραστεί η μηχανή όσο και για να μη βγεις απο το δρόμο. Μεταφορικά, η ανηφόρα είναι ό,τι και ο στρεσογόνος παράγοντας για τον οργανισμό. Οταν έχεις τη δυσκολία ή την πρόκληση μπροστά σου, δηλαδή το στρεσογόνο παράγοντα, σίγουρα θα έχεις στρες, θα ανεβάσεις ρυθμούς ακόμη και στα ύψη, αλλά όταν περάσει ο στρεσογόνος παράγοντας, δηλαδή όταν έρθει η κατηφόρα, θα πρέπει να φύγει και το στρες. Αυτοί που φοβούνται μη χάσουν τη «σπίντα» τους με τον έλεγχο του στρες, το κάνουν γιατί στην ουσία φοβούνται ότι δεν θα ξαναφτάσουν στην ίδια «σπίντα» όταν χρειαστεί,  οπότε προτιμούν να μένουν συνέχεια σε αυτήν την κατάσταση του μόνιμου στρες. Είναι σαν κάποιον που δεν ξέρει πώς να βάζει μπροστά το αυτοκίνητο, γι’ αυτό δεν το σβήνει ποτέ.

Συχνά ρωτάω. Εσύ γνωρίζεις και εφαρμόζεις κάποια μέθοδο ελέγχου του στρες; Είναι περίεργο ότι οι πιο στρεσαρισμένοι άνθρωποι, που συναντώ καθημερινά στα σεμινάρια, μου απαντούν  καταφατικά. Και όταν ζητώ διευκρινίσεις μου λένε. Εγώ αποβάλω το στρες με το διάβασμα, εγώ με τη μουσική, εγώ με το γυμναστήριο, εγώ με μια καλή παρέα, εγώ με μια χαλαρωτική ταινία, εγώ με τη γιόγκα, εγώ με το διαλογισμό κτλ. Δύο είναι τα βασικά λάθη στην απάντηση. Πρώτον το στρες δεν αποβάλλεται, γιατί είναι φυσιολογική κατάσταση του οργανισμού, αλλά ελέγχεται. Δεύτερον όλες αυτές οι υπέροχες δραστηριότητες είναι για την εκτόνωση των συνεπειών του στρες και όχι για τον έλεγχο του.

Ο έλεγχος του στρες γίνεται την ώρα που δρα ο στρεσογόνος παράγοντας πάνω στη φωτιά και όχι όταν είμαστε αραχτοί και λαϊτ. Έλεγχος του στρες γίνεται όταν μάθει κανείς να ελέγχει και να χρησιμοποιεί ορθολογιστικά τους νοητικούς και σωματικούς πόρους του, την ώρα που δρα ο στρεσογόνος παράγοντας.

Όταν κανείς γνωρίζει πώς να χρησιμοποιεί το γκάζι της νοητικής και σωματικής μηχανής του, με τρόπο που δεν θα τον οδηγήσει στο σύνδρομο Κaroshi.

Ο έλεγχος του στρες χρειάζεται εκπαίδευση.  

-Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ"