Skip to main content
ΠΩΣ  ΔΡΑ ΤΟ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΟ. Μέρος 3ο

ΠΩΣ ΔΡΑ ΤΟ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΟ. Μέρος 3ο

ΠΩΣ ΔΡΑ ΤΟ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΟ. Μέρος 3ο

Σύντομη ανακεφαλαίωση.  

α) Το ομοιοπαθητικό φάρμακο διεγείρει το αμυντικό σύστημα του ανθρώπου, δρώντας βάσει του νόμου των ελαχίστων δόσεων, γι αυτό και ενώ παρασκευάζεται από φαρμακευτικές φυσικές ουσίες σε υψηλές αραιώσεις είναι πολύ αποτελεσματικό χωρίς να παρουσιάζει καμμία απολύτως παρενέργεια.

β) Η αποτελεσματικότητα της ομοιοπαθητικής είναι αποδεδειγμένη από την επιστημονική έρευνα και την κλινική πράξη και δεν αποτελεί σε καμμία περίπτωση φαινόμενο placebo.   Περί μηχανισμού δράσης των φαρμάκων.   Πολλοί αμφισβητούν το ομοιοπαθητικό φάρμακο γιατί, όπως λένε, δεν είναι γνωστός ο ακριβής μηχανισμός δράσης του.    Βέβαια, αυτή είναι η πιό απλοϊκή, αφελής και αντιεπιστημονική άποψη, αφού η επιστημονική γνώση για χιλιάδες φυσικά φαινόμενα είναι ακόμη σε εξέλιξη και δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως ο μηχανισμός τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει επιστημονική εξήγηση της δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου.  Υπάρχουν σήμερα 8 ολοκληρωμένες επιστημονικές εξηγήσεις για τη δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, αρχίζοντας από την θεωρία του «ενεργού εκμαγείου» και καταλήγοντας στη θεωρία της «μνήμης του νερού». Και βέβαια, το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται σε όλες τις θετικές επιστήμες, όπου η μία θεωρία συμπληρώνει και ίσως εν μέρει αναιρεί την προηγούμενη.

Τελικά δε, σε όποιο επίπεδο γνώσης και αν βρίσκεται ο επιστήμονας, πάντα έχει την αβεβαιότητα για την ολοκλήρωση της γνώσης του σχετικά με τα φαινόμενα, δεδομένου ότι τόσο η γνώση όσο και η επιστήμη συνεχώς εξελίσσονται και προκύπτουν νέα στοιχεία. Το ίδιο συμβαίνει και με την αλλοπαθητική φαρμακολογία.

Νομίζετε πως ξέραμε μέχρι πρόσφατα πώς δρά η πολυχρησιμοποιημένη ασπιρίνη; Η ασπιρίνη αποτελούσε επί 72 χρόνια το πλέον διαδεδομένο παυσίπονο και αντιφλεγμονώδες φάρμακο ενώ ο μηχανισμός δράσης της παρέμενε απολύτως άγνωστος.  Από το 1899  που η ασπιρίνη κυκλοφόρησε στο εμπόριο μόλις το 1971 ανακαλύφθηκε το μεγαλύτερο μέρος του πολύπλευρου τρόπου δράσης της από τον Βρεττανό καθηγητή Φαρμακολογίας Τζον Βέιν, ενώ μόλις το 1998 πιστοποιήθηκε η αντιθρομβωτική της δράση. 

Στην φαρμακευτική γενικότερα χρησιμοποιούνται ουσίες με θεραπευτικά αποτελέσματα κι ας είναι άγνωστος ο πλήρης μηχανισμός δράσης τους. Όπως σε κάθε επιστήμη, έτσι και στην φαρμακευτική επιστήμη υπάρχουν δύο δρόμοι εξέλιξης. Ο ένας ξεκινάει από την παρατήρηση και την κλινική εφαρμογή, και έπεται η αποκάλυψη του μηχανισμού δράσης του φαρμάκου. Ο άλλος ξεκινάει μέσα από την γνώση και την ανακάλυψη του μηχανισμού δράσης μίας ουσίας, η οποία τότε προωθείται στην θεραπευτική πράξη.   Ο μηχανισμός δράσης πολλών χημικών, αλλοπαθητικών φαρμάκων είναι άγνωστος, και διερευνάται, ενώ τα φάρμακα στο μεταξύ χρησιμοποιούνται στην θεραπευτική πράξη.        

 Αντιγράφω από το Εθνικό Συνταγολόγιο, του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων, του γνωστού μας ΕΟΦ, όπου αναφέρονται για πολύ γνωστά και ευρέως χρησιμοποιούμενα αλλοπαθητικά φάρμακα τα εξής:  

α) μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη: «ο τρόπος δράσης τους δεν είναι απόλυτα γνωστός» β) «η δράση του χρυσού στη ρευματοειδή αρθρίτιδα είναι αινιγματική» γ) «O τρόπος δράσης της πενικιλλαμίνης (χηλικός παράγοντας) είναι επίσης άγνωστος. Ίσως δρα στα ανοσοαντιδραστικά κύτταρα, στο κολλαγόνο και στα βαρέα μέταλλα» (υπόθεση) . «Δεν είναι κυτταροτοξικό ούτε και αντιφλεγμονώδες. Ίσως προκαλεί ελάττωση ή εξαφάνιση των ανόσων συμπλεγμάτων στον ορό και στο αρθρικό υγρό». δ) «H θεραπευτική αξία της κυκλοσπορίνης επεκτείνεται σήμερα και σε άλλα νοσήματα, όπως π.χ. είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η ψωρίαση, το νεφρωσικό σύνδρομο και τα φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου. Oι ακριβείς μηχανισμοί δράσης της δεν είναι πλήρως διευκρινισμένοι». ε) «Φάρμακα επηρεάζοντα την εξέλιξη ορισμένων ρευματικών παθήσεων: Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται το χρυσοθειομηλικό νάτριο, η d-πενικιλλαμίνη, η υδροξυχλωροκίνη, η δαψόνη, τα ανοσοκατασταλτικά, τα κυτταροστατικά (κυκλοφωσφαμίδη, αζαθειοπρίνη, μεθοτρεξάτη, χλωραμβουκίλη) και τα ανοσοδιεγερτικά (λεβαμιζόλη, κυκλοσπορίνη). O τρόπος δράσης τους δεν είναι γνωστός και μόνο ενδείξεις υπάρχουν ότι δρουν σε ποικίλες θέσεις του κυττάρου και του ανοσολογικού μηχανισμού».    

Αντίστοιχα, λοιπόν, η κλινική εμπειρία των τελευταίων δύο αιώνων, και η επιστημονική έρευνα, μέσω διπλών τυφλών πειραμάτων επανειλλημένα έχουν αποδείξει την ισχυρότατη θεραπευτική δράση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων. Παράλληλα, οι φυσικές επιστήμες αναζητούν αδιάκοπα τους μηχανισμούς δράσης τους.  

Ήδη τα τελευταία 40 χρόνια από διάφορους ερευνητές με μεθόδους της φυσικής και της χημείας έχει εξηγηθεί ο τρόπος δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου.  Ορισμένες από τις θεωρίες εξήγησης και τις μεθόδους μέτρησης της δράσης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου θα γνωρίσουμε στη συνέχεια.  

-Αναδημοσίευση από την καθημερινή εφημερίδα της Θράκης "Η ΓΝΩΜH" www.gnomi-evros.gr